تست تشخیص اوتیسم منتشر شد

تست تشخیص اوتیسم منتشر شد

پست وبلاگی
پذیرش چربی چیست؟ مدت مطالعه: 5 دقیقه
ای سنج 24 تیر 1400 مدت مطالعه: 5 دقیقه

پذیرش چربی چیست؟

در این مقاله می خواهیم در مورد پذیرش چربی صحبت کنیم.

پذیرش چربی به این معناست که، افراد و انسان ها از هر شکل و اندازه، به ویژه بزرگ تر از سایز معمول، ذاتاً شایسته احترام و پذیرش هستند.

در ادامه براساس فهرست مطالب زیر به این موضوع می پردازیم:

تعریف پذیرش چربی و چاقی

طرفداران این جنبش برای بهبود کیفیت زندگی افراد چاق و مبارزه با تبعیض علیه آن ها در صنایعی مانند بهداشت، مد و شغل فعالیت می کنند. از فعالان حوزه پذیرش چربی نیز، به عنوان مدافعان "حقوق چربی" یا "آزاد سازی چربی" یاد شده است.

سابقه فعالیت در حوزه ی پذیرش چربی به دهه ها پیش برمی گردد.

با مرور ریشه های آن، چالش های حقوقی علیه تبعیض چربی و موانعی که مردم چاق همچنان با آن روبرو هستند، درک بهتری از این جنبش پیدا خواهید کرد. پذیرش چربی که از جنبش های سیاسی دهه 1960 است، نوعی فعالیت است که موانع چاقی در جامعه را برملا می کند و به چالش می کشد.

انجمن ملی پیشگیری از عدم پذیرش چربی و چاقی

در مورد پذیرش چربی، انجمن ملی پذیرش چربی (NAAFA) اظهار داشت: "ما فرهنگی را در نظر می گیریم که تمام افراد چاق در آن آزاد هستند، و در آن جشن می گیرند و از هر نوع ظلم و ستم رها باشند."

همانطور که افراد رنگین پوست، جامعه LGBTQ +، افراد کم درآمد و افراد دارای معلولیت با تبعیض نهادی روبرو هستند، افراد چاق نیز چنین هستند.

در حقیقت، غیر معمول نیست که افراد چاق که به گروه های ذکر شده در بالا تعلق دارند،  ممکن است انواع تبعیض را با هم تجربه کنند. 

NAAFA برای محافظت از حقوق افراد چاق،  آن ها را "افراد با اندازه" نیز می نامد. 

ریشه های سیاسی جنبش عدم پذیرش چربی و چاقی، آن را از جنبش مثبت بودن بدن متمایز می کند، چرا که صریحاً علیه تعصب بر ضد چربی در جامعه مبارزه نمی کند.  

نکته

اگرچه پذیرش چربی اغلب به طور مترادف با اصطلاحاتی مانند "مثبت بودن بدن" استفاده می شود، اما  معنای آن ها یکسان نیست.

تفاوت جنبش های مثبت بودن بدن و پذیرش چربی در بدن

جنبش مثبت بدن،  تلاش می کند تا افراد را برای ارزش و قدردانی از بدن خود توانمند سازد، اما این قدردانی شامل بدن در هر وزن و همچنین نگرانی هایی مانند زخم، معلولیت، علائم کشش، ویژگی های صورت و قد است. چنین خصوصیاتی لزوماً با چاقی ارتباط ندارند.
علاوه بر این، مثبت بودن بدن به طور آشکار توسط مارک های مد و زیبایی تجاری شده است ، با هشتگ #bopo که اغلب در رسانه های اجتماعی برای اشاره به این جنبش استفاده می شود.
در مقابل، پذیرش چربی در درجه اول یک جنبش سیاسی است که شاهد فعالیت فعالین برای مبارزه با سوگیری ضد چربی و چالش های قانونی که داشته و دارند، بوده است.
در همین حال، طرفداران بی طرفی بدن بیش از آنکه به شکل ظاهری آن بپردازند، بر عملکرد بدن تمرکز می کنند. این افراد ممکن است ابراز  تشکر و سپاس کنند که بدن آن ها اجازه داده است از مکانی به مکان دیگر منتقل شوند، بچه دار شوند یا از یک بیماری جدی جان سالم به در ببرند.

مانند مثبت بودن بدن، این جنبش دارای ریشه های سیاسی مانند پذیرش چربی نیست.

تاریخچه پذیرش چربی

در سال 1967، 500 نفر، بعضی چاق، بعضی لاغر، برای "چربی" و چاقی در پارک مرکزی شهر نیویورک جمع شدند.

آن ها تابلوهایی با عنوان "قدرت چربی"، "به چاقی فکر کنید" و "بودا چاق بود" در دست داشتند. تظاهرکنندگان همچنین کتاب های رژیم غذایی و عکسی از توئیگی، سوپرمدل دوران معروف به لاغری فوق العاده خود را سوزاندند.

برگزار کننده این رویداد، شخصیت رادیویی محلی استیو پست، گفت که وزن او 250 پوند است و در 5 فوت و 11 اینچ ایستاده است. او خاطرنشان كرد كه به خاطر اندازه اش بار ها خجالت زده و شرمنده شده است.

بیشتر بدانید

به جای شرم، افراد چاق باید به بدن خود احساس خوب و خوشبختی و افتخار کنند. این در تضاد مستقیم با آنچه جامعه به ما می گوید که درباره اجسام بزرگتر چگونه فکر کنیم، است.

 

در سال بعد، جنبش پذیرش چربی هنگامی که لولین لودربک مقاله ای نوشت و مردم را به مخالفت با فرهنگ یا رژیم لاغری یا کاهش وزن ترغیب کرد، افزایش یافت.

در سال 1969، لودربك و بیل فابری NAAFA را تا حدی تأسیس كردند، زیرا آن ها شاهد تبعیض بزرگی بودند كه همسرانشان با آن روبرو بودند. برای پیشبرد این هدف، لودربك كتابی را در سال 1970 نوشت به نام قدرت چربی، هرچه وزن دارید درست است.

این گروه همچنین پیام خود را در اخبار، مدارس و محل کار پخش کرد.

با این حال، برخی از فعالان چاق می خواستند این جنبش نتایج واقعی داشته باشد.

بنابراین، اعضای NAAFA جودی فریزپیریت و سارا فیشمن تلاش فمینیستی موسوم به Fat Underground را آغاز کردند و شروع به به چالش کشیدن فوبیای چاقی در علوم، به ویژه در صنعت بهداشت و درمان کردند.بررسی مجلات پزشکی، این زنان را به کشف شیوع سوگیری ضد چربی در پزشکی رهنمون کرد.

آن ها همچنین موسسات پزشکی را به عدم ارائه مراقبت های بهداشتی مناسب به خواننده کاس الیوت متهم کردند، که در سال 1974 بر اثر نارسایی قلبی در 32 سالگی در میان یک مبارزه عمومی و طولانی با وزن خود درگذشت.

بررسی مجلات پزشکی، این زنان را به کشف شیوع سوگیری ضد چربی در پزشکی رهنمون کرد.

آن ها همچنین موسسات پزشکی را به عدم ارائه مراقبت های بهداشتی مناسب به خواننده کاس الیوت متهم کردند، که در سال 1974 بر اثر نارسایی قلبی در 32 سالگی در میان یک مبارزه عمومی و طولانی با وزن خود درگذشت.

در حالی که محبوبیت Fat Underground طی سال ها افزایش یافت، اما در سال 1983 منحل شد. تلاش اعضای آن و NAAFA، که هنوز هم وجود دارد، به دلیل ایفای نقش های اصلی در جنبش حقوق چربی، اعتبار گرفته شده است. 

بانی کوک علیه رود آیلند

در سال 1993، جنبش پذیرش چربی یک پیروزی بزرگ قانونی را پس از پیروزی بانی کوک در دادخواست تجدیدنظر در وزن، در دادگاه تجدیدنظر ایالات متحده، جشن گرفت.

با 5 فوت و 2 اینچ و 350 پوند، کوک گفت که، به دلیل وزن زیاد از کار در یک مرکز دولتی رود آیلند برای افراد دارای عقب ماندگی ذهنی محروم شد.

کوک سابقه اثبات شده ای در صنعت داشت، اما ایالت رود آیلند درخواست او را رد کرد و دلیل آن این بود که وزن او باعث می شود بیمار در مواقع اضطراری پاکسازی نشود و در مقابل مشکلات جدی بهداشتی آسیب پذیرتر شود.

کوک ادعا کرد که به دلیل "معلولیت" مورد تبعیض قرار گرفته است. در نهایت، قضات رسیدگی کننده به پرونده مشخص نکردند که چاقی به تنهایی یک معلولیت است.

با این حال، آن ها استدلال کردند که دولت علیه کوک تبعیض قائل شد؛ زیرا چاقی وی فعالیت های وی را در محل کار محدود می کند، یا تصور می شد که وزن او مانع از انجام کار درست در محل کار می شود، خواه واقعاً اینگونه نباشد. 

موانعی که مردمان چاق با آن روبرو هستند

هنگامی که بانی کوک پرونده خود را برنده شد، معلوم نبود که افراد دیگر در شرایط مشابه به دلیل احتمال تحقیر شدن در مورد وزنشان در دادگاه از این الگو پیروی می کنند.

اما در قرن بیست و یکم، افراد با اندازه نرمال به طور فزاینده ای در مورد تبعیضی که متحمل می شوند صحبت می کنند و دانشمندان به طور پیوسته در حال تحقیق درباره فوبیا چاقی هستند.

برخی نتایج بدست آمده از تحقیقات مربوط به فوبیای چاقی عبارت اند از:

به عنوان مثال، زنان چاق مجازات های کیفری سخت تری نسبت به زنان لاغر تر دریافت می کنند، تا 19000 دلار حقوق کمتر از دیگران دریافت می کنند و حتی کمتر توسط دانشگاه ها پذیرش می شوند.
فوبیای چاقی یک مشکل جهانی است، بیش از نیمی از پزشکان در انگلستان اعتراف می کنند که مایلند این حق را داشته باشند که از پذیرش افراد مبتلا به چاقی جلوگیری کنند.

این فرضیه که افراد چاق به سادگی بیش از حد تنبل و یا بیش از حد زیاده روی می کنند، در محیط های بهداشتی حاکم است، بسیاری از این محیط ها نیز فاقد مبلمان، ابزار یا ماشین آلات مناسب برای مراقبت مناسب از بیماران با بدن بزرگتر هستند.
افراد چاق همچنین می گویند كه پزشكان به طور معمول نگرانی های قانونی آن ها را در مورد سلامتی رد می كنند و هر مشكلی را كه دارند را به  وزن آن ها ربط می دهند. این ریز تجاوزها می تواند افراد بزرگتر و چاق تر را وادار کند تا به طور کلی تا زمان بروز یک وضعیت اضطراری، از ویزیت های پزشکی صرف نظر کنند.
برخی از ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و طرفداران پذیرش چربی، صنعت پزشکی را تشویق می کنند تا رویکرد دقیق تری نسبت به تأثیر وزن بر سلامتی فرد داشته باشد. آن ها از اعتبار شاخص توده بدنی (BMI) که معمولاً "وزن بر حسب کیلوگرم تقسیم بر قد بر متر مربع" محاسبه می شود، برای سوال کردن اینکه آیا وزن شخص در دسته های کم وزن، وزن طبیعی، اضافه وزن یا چاقی محاسبه می شود، سوال می کنند.
منتقدان می گویند که BMI منجر به تشخیص ناقص ارائه دهندگان می شود، زیرا توده عضلانی و سایر عوامل را در نظر نمی گیرد. علاوه بر این، آن ها استدلال می کنند که داشتن BMI در محدوده طبیعی به معنای سالم بودن فرد نیست. از طرف دیگر، فرد ممکن است BMI دارای اضافه وزن باشد ولی در کل فرد سالم باشد.
افراد چاق نیز در خارج از مطب پزشک تعصب را تجربه می کنند.آن ها هنگام انجام فعالیت های پیش پا افتاده مانند تلاش برای خرید لباس در مغازه لباس فروشان اصلی که پوشاک در اندازه های محدود دارند، با تبعیض روبرو می شوند.

این امر به افراد چاق نیاز دارد تا در عوض از فروشندگان لباس مخصوص اندازه بزرگ حمایت کنند.

اگرچه بازار پوشاک سایز بزرگ در سال های اخیر رشد کرده است، اما برخی از فروشگاه ها با گرفتن پول بیشتر برای اندازه های بزرگتر از اندازه های کوچکتر، بحث و جدال برانگیخته اند.

منتقدان می گویند این "مالیات چربی" است. علاوه بر فروشگاه های پوشاک، افراد چاق در همه جا از آرایشگاه های ناخن گرفته تا هواپیماهایی که نیاز به پرداخت هزینه بیشتری برای خدمات نسبت به افراد لاغر دارند، با این مالیات روبرو شده اند.

جمع بندی ای سنج

در این مقاله در مورد پذیرش چربی صحبت شد.

همانطور که گفته شد  با گذشت بیش از 50 سال از آغاز جنبش پذیرش چربی، افراد چاق هنوز هم با موانع زیادی در جامعه روبرو هستند، و همین امر دلیل اصلی ادامه ی این جنبش تا قرن 21 می باشد. 

نظر شما در مورد موضوع پذیرش چربی چیست؟ لطفا تجربیات ارزشمند خودتان را در این زمینه با ما به اشتراک بگذارید.

اضطراب جنسی چیست | راه‌های موثر برای درمان
مهارت همدردی چیست | روش تقویت آن
طلاق عاطفی چیست | علل و روش‌های پیشگیری

اصطلاحات مهم این مقاله

جهت نمایش بیشتر اصطلاحات کلیک نمایید
لطفا امتیاز خود را برای این محتوا ثبت کنید