اختلال دلبستگی چیست؟

یکی از انواع اختلالاتی که در دوران کودکی به شدت آسیب زا می باشد، اختلال وابستگی می باشد به همین دلیل در این مقاله می خواهیم در مورد این نوع اختلال صحبت کنیم. با خواندن این مطلب می توانید آشنایی بیشتری نسبت به این مبحث بدست بیاورید بنابراین در ادامه براساس فهرست مطالب زیر به این اختلال می پردازیم:

اختلال دلبستگی 

بیشتر نوزادان در سنین پایین، نسبت به مراقبان خود دلبستگی عاطفی ایمن پیدا می کنند. آنها هنگام غیبت مراقب خود اضطراب سالمی را نشان می دهند و وقتی دوباره به هم می پیوندند احساس آرامش می کنند. با این حال، برخی از نوزادان دچار اختلالات دلبستگی می شوند زیرا مراقبان آنها قادر به تأمین نیازهای آنها نیستند. این نوزادان قادر به برقراری ارتباط با مراقبان خود نیستند و برای ایجاد هیچ یک از انواع دلبستگی عاطفی، تلاش نمی کنند. اختلالات دلبستگی قابل درمان هستند، اما مداخله زودهنگام مهم است.  کودکان مبتلا به اختلالات دلبستگی در صورت عدم درمان، ممکن است در طول زندگی خود مشکلات گوناگونی را تجربه کنند. 

اهمیت دلبستگی

تجارب مکررمثبت به نوزادان کمک می کند تا دلبستگی ایمن داشته باشند. هنگامی که یک بزرگسال به گریه های کودک به راحتی پاسخ می دهد، کودک می آموزد که می تواند به بزرگسال اعتماد کند تا او را ایمن نگه دارد و نیازهای او را برطرف کند. کودکانی که بصورت ایمن، دلبسته شده اند، تمایل دارند روابط بهتری با دیگران برقرار کرده و مشکلات را با آسودگی بیشتری حل کنند. آنها مایلند چیزهای جدیدی را امتحان کنند و به طور مستقل اکتشاف کنند و واکنش شدید به استرس ندارند.

دلبستگی ناایمن

نوزادانی که پاسخ های منفی یا غیرقابل پیش بینی از طرف مراقب را تجربه می کنند، ممکن است سبک دلبستگی ناایمن داشته باشند. آن ها ممکن است است بزرگسالان را غیرقابل اعتماد بدانند و به راحتی به آنها اعتماد نکنند. کودکانی که دلبستگی ناایمن دارند ممکن است از افراد اجتناب کنند، در پریشانی اغراق کرده و خشم، ترس و اضطراب نشان دهند. آنها ممکن است از تعامل با دیگران خودداری کنند.

انواع اختلالات دلبستگی

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی  دو نوع اختلال دلبستگی را تشخیص می دهد:  اختلال آمیختگی تعامل اجتماعی  و اختلال دلبستگی واکنشی. این شرایط اغلب در حوالی اولین سال تولد کودک، تشخیص داده می شوند. اولین علائم هشدار دهنده، شامل رشد ناکافی یا عدم علاقه به تعامل است.

اختلال تعامل اجتماعی

یکی از نشانه های کلاسیک از اختلال تعامل اجتماعی (DSED) دوستی بیش از حد با غریبه ها است. کودک ممکن است به دنبال کسب آرامش از یک فرد غریبه باشد، در دامان غریبه بنشیند و در صورت عدم حضورپرستار یا مراقب، هیچ پریشانی بروز ندهد. این کودکان قبل از ترک مکان امن و ورود به موقعیت غریب و یاحتی تهدیدآمیز، علاقه و تمایل کمی نسبت به حضور بزرگسالان مورد اعتماد نشان می دهند. آن ها ترجیح کمی را برای افراد بزرگسال مورد اعتماد نسبت به افراد غریبه قائل می شوند و ممکن است به دنبال کسب محبت از افرادی باشند که آن ها را نمی شناسند.

 اختلال دلبستگی واکنشی

اختلال دلبستگی واکنشی، نوعی اختلال در دوران نوزادی یا اوایل کودکی است که شامل ناکامی در کسب راحتی از یک مراقب است .کودک مبتلا به دلبستگی واکنشی ممکن است در برابر دریافت راحتی جسمی از مراقب مقاومت کند، از تماس چشمی خودداری کند و بیش از حد گوش به زنگ باشد. اکثر کودکان مبتلا به این نوع اختلال رفتارهای گوناگونی را نشان می دهند. این رفتارها می تواند شامل تحریک پذیری، گوشه گیری، عدم راحتی جویی، تعامل نکردن با کودکان دیگر و پرهیز از تماس فیزیکی باشد.

علائم اختلال دلبستگی

علائمی که نشان می دهد کودک ممکن است دارای اختلال دلبستگی باشد:

اذیت و آزار دیگران

وابستگی شدید

عدم لبخند زدن

خشم شدید

عدم تماس چشمی

عدم ترس از غریبه ها

عدم بروز عواطف به مراقبان

رفتارهای مقابله ای

کنترل ضعیف تکانه

رفتارهای خود تخریبی

تماشای بازی دیگران اما امتناع از پیوستن به آن ها

حالات انزوا یا بی حالی

شرایط مرتبط

کودکان مبتلا به اختلالات دلبستگی احتمالاً از نظر آکادمیک، اجتماعی، عاطفی و رفتاری در کشمکش هستند. آنها در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مسائل حقوقی در دوران نوجوانی نیز هستند. كودكان مبتلا به اختلالات دلبستگی ضریب هوشی پایینی دارند و در معرض بیشتری برای داشتن مشكلات زبانی هستند، همچنین احتمال بروز اختلالات روانپزشکی در آنها بیشتر است. 

گزارش آماری

مطالعه ای در سال 2013 که کودکان مبتلا به اختلالات دلبستگی را مورد بررسی قرار داد نشان داد که:

52٪ مبتلا به ADHD 

29٪ مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله جویانه 

29٪ دارای اختلال سلوک 

19٪ مبتلا به PTSD بودند

14٪ مبتلا به اختلال طیف اوتیسم 

14٪ فوبی خاص 

1٪ دارای اختلال تیک 
·      

   به طور کلی ، 85٪ از کودکان علاوه بر داشتن اختلال دلبستگی ، بیماری روانپزشکی دیگری نیز داشتند. 

ارتباط با اختلالات شخصیت در بزرگسالی

کودکان به دلیل اختلالات دلبستگی، به خودی خود رشد نمی کنند. علائم آنها ممکن است با افزایش سن، تغییر کند، اما در صورت عدم درمان، در بزرگسالی به مسائل خود از جمله مشکل تنظیم احساسات، ادامه می دهند. اختلالات دلبستگی ممکن است با صفات سایکوپاتیک رابطه داشته باشد. مطالعه ای در سال 2018 نشان داد كه كودكانی كه دارای اختلالات دلبستگی هستند، بیشتر از دیگران صفاتی بی عاطفه و غیر احساسی از خود بروز می دهند. علی رغم آن که  که شواهدی وجود دارد که این دو با هم مرتبط هستند، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که اختلالات دلبستگی باعث ایجاد اختلال شخصیت ضد اجتماعی در فرد شود. 

علل اختلالات دلبستگی

هیچ کس به طور دقیق نمی داند چرا بعضی از کودکان به اختلالات دلبستگی مبتلا می شوند در حالی که کودکان دیگری که در همان محیط زندگی می کنند.، به این اختلال مبتلا نمی شوند. اما محققان توافق دارند كه بین اختلالات دلبستگی با غفلت یا محرومیت قابل توجه، تغییرات مكرر در مراقبان اصلی یا پرورش یافتن در در موسسه های مختلف(مانند پرورشگاه)، رابطه وجود دارد. 

برخی دیگر از عوامل خطر احتمالی برای اختلالات دلبستگی عبارتند از:

سوء استفاده (جسمی ، عاطفی یا جنسی)

مراقبانی که مهارت فرزندپروری ضعیفی دارند

خشم والدین

بی توجهی والدین

والدین مبتلا به  اختلالات روان پریش

مواجهه قبل از تولد با  الکل یا مواد مخدر

هشدار

اکثر کودکان مبتلا به اختلالات دلبستگی غفلت جدی را تجربه کرده اند، و اغلب آنها آسیب یا تغییرات مکرر در مراقبان را تجربه کرده اند.

اختلالات دلبستگی در جمعیت عمومی تقریباً نادر است. کودکانی که پرستار دارند یا کودکانی که در موسسه پرورش یافته اند بیشتر در معرض خطر هستند. در هر صورت جمعیت در معرض خطر عبارتند از:

کودکانی که دارای پرستارهای مختلف بوده اند

کودکانی که مدتی را در یک پرورشگاه گذرانده اند

کودکانی که چندین رویداد آسیب زا را تجربه کرده اند

کودکانی که پس از تشکیل پیوند سالم از مراقب اصلی گرفته شدند

درمان

مهمترین جنبه کمک به کودک در ایجاد دلبستگی ایمن شامل یک محیط سالم و پایدار است. کودکی که به جابجایی از خانه یک مراقب به خانه مراقب دیگر ادامه می دهد یا کسی که در یک پرورشگاه زندگی می کند، احتمالاً با یک مراقب، پیوند سالمی را  برقرار نخواهد کرد. حتی وقتی کودک مبتلا به اختلال دلبستگی در خانه ای دوست داشتنی با مراقب ثابت قرار می گیرد، علائم بلافاصله برطرف نمی شوند. آنها تمایل دارند مراقبان خود را دور کنند و مشکلات رفتاری آنها اغلب اطرافیان را دور می کند. آنها معمولاً به درمان مداوم فشرده نیاز دارند. 

درمان معمولاً شامل موارد زیر است:

روان درمانی: روان درمانی برای اختلالات دلبستگی بر شناسایی حوزه های دارای مشکل و کاهش رفتارهای مشکل ساز متمرکز است. این کار را می توان به تنهایی با یک درمانگر انجام داد اما ممکن است مراقبان نیز درگیر شوند.

آموزش مهارت های اجتماعی: رشد مهارت های اجتماعی می تواند به کودکان کمک کند تا یاد بگیرند چگونه در مدرسه و محیط اجتماعی تعامل بهتری با دیگران برقرار کنند. کودکان می توانند برای کسب اعتماد به نفس و تجربه، این مهارت ها را با درمانگر و مراقب خود انجام دهند.

خانواده درمانی: خانواده درمانی ممکن است به بچه ها، مراقبان و سایر اعضای خانواده کمک کند روش های جدید تعامل و پاسخ را بیاموزند.

جمع بندی

در این مقاله در مورد اختلال دلبستگی صحبت شد در نهایت باید گفت اگر علائمی مشاهده کردید که کودک شما ممکن است دارای اختلال دلبستگی باشد، با پزشک کودک خود در مورد ارزیابی ، تشخیص یا ارجاع به یک متخصص بهداشت روان کودک صحبت کنید. هرچه مداخله زودتر انجام شود، احتمال اینکه کودک نتیجه خوبی داشته باشد بیشتر است. همچنین برای کاهش این اختلال، در کلاس های فرزندپروری شرکت کنید. کودکانی که مشکلات دلبستگی دارند نیاز به توجه ویژه دارند. یادگیری نحوه پاسخگویی مناسب می تواند به کودک کمک کند پیوند سالم و مطمئن تری با مراقبان داشته باشد.
آیا در اطرافیانتان کسی را سراغ دارید که دچار اختلال دلبستگی شده باشد؟ چه راهکارهایی برای کاهش این اختلال می شناسید؟