اختلال اضطراب بیماری چیست | علائم و راه های درمان

برخی از رایج ترین علائم اختلال اضطراب بیماری، به صورت زیر است:

نگرانی مفرط درباره سلامتی

• فرد به طور مداوم نگران سلامتی خود است و دائماً خود را برای علائم بیماری بررسی می‌کند.
• ممکن است دائماً در مورد سلامتی خود با دوستان، خانواده یا پزشک خود صحبت کند.
• ممکن است به طور وسواسی اخبار پزشکی را دنبال کند یا در اینترنت به دنبال اطلاعات در مورد بیماری‌ها باشد.

ترس از ابتلا به بیماری‌های جدی

• فرد از ابتلا به بیماری‌های جدی مانند سرطان، بیماری‌های قلبی و مغزی می‌ترسد، حتی اگر هیچ دلیل منطقی برای این ترس وجود نداشته باشد.
• ممکن است به طور مکرر نگران ابتلا به یک بیماری خاص باشد.
• ممکن است از قرار گرفتن در معرض چیزهایی که ممکن است او را در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار دهد، مانند میکروب ها یا افراد بیمار، اجتناب کند.

سوء تعبیر علائم

• فرد علائم و احساسات معمولی بدن را به عنوان نشانه های یک بیماری خطرناک تفسیر می‌کند.
• به عنوان مثال، ممکن است سردرد را به عنوان تومور مغزی یا درد معده را به عنوان سرطان تفسیر کند.
• ممکن است هر گونه درد یا ناراحتی را به عنوان نشانه ای از یک بیماری جدی بداند.

انجام معاینات پزشکی مکرر

• فرد ممکن است بارها و بارها برای معاینات پزشکی به پزشک مراجعه کند، حتی زمانی که پزشک به آنها اطمینان می‌دهد که سالم هستند.
• ممکن است از پزشک خود بخواهد آزمایشات زیادی انجام دهد، حتی زمانی که نیازی به آنها نیست.
• ممکن است نظرات مختلف پزشکی را جمع آوری کند، به امید اینکه یکی از آنها تأیید کند که به بیماری جدی مبتلا است.

اجتناب از فعالیت‌ها

• فرد ممکن است از فعالیت‌هایی که ممکن است آنها را در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار دهد، مانند سفر، ورزش یا حضور در اجتماعات عمومی، اجتناب کند.
• ممکن است از ترس بیمار شدن از رفتن به محل کار یا مدرسه خودداری کند.
•  از غذا خوردن در رستوران‌ها یا دست دادن با دیگران خودداری کند.

مصرف بیش از حد دارو

• فرد ممکن است داروهای زیادی را بدون نسخه یا با نسخه پزشک مصرف کند، حتی زمانی که نیازی به آنها ندارند.
• ممکن است از داروها برای تسکین اضطراب یا ترس خود در مورد سلامتی خود استفاده کند.
• احتمال دارد که به داروها اعتیاد پیدا کند.

علل ایجاد اختلال اضطراب بیماری

علل دقیق خود بیمار انگاری ناشناخته است، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی، روانی و محیطی در آن نقش دارند.

برخی از عوامل احتمالی عبارتند از:

• سابقه خانوادگی: اگر سابقه خانوادگی خود بیمار انگاری یا سایر اختلالات اضطرابی دارید، احتمال ابتلا به آن بیشتر است.
• تجربیات دوران کودکی: برخی از تجربیات دوران کودکی، مانند بیماری شدید یا بستری شدن در بیمارستان، می‌تواند خطر ابتلا به خود بیمار انگاری را افزایش دهد.
• شخصیت: افرادی که به طور کلی نگران و مضطرب هستند، بیشتر در معرض ابتلا به خود بیمار انگاری قرار دارند.
• رویدادهای استرس زا: یک رویداد استرس زا، مانند مرگ یکی از عزیزان یا از دست دادن شغل، می‌تواند منجر به خود بیمار انگاری شود.

افراد در معرض خطر ابتلا به خود بیمار انگاری

• زن ها: زنان بیشتر از مردان به خود بیمار انگاری مبتلا می‌شوند.
• افراد جوان: این اختلال بیشتر در افراد بین 20 تا 30 سالگی رخ می‌دهد.
• افراد با تحصیلات بالا: افرادی که تحصیلات عالیه دارند بیشتر در معرض ابتلا به خود بیمار انگاری هستند.
• افراد با سابقه سوء استفاده یا تروما: افرادی که سابقه سوء استفاده یا تروما دارند بیشتر در معرض ابتلا به خود بیمار انگاری هستند.
• افراد مبتلا به سایر اختلالات روانی: افرادی که مبتلا به سایر اختلالات روانی مانند اضطراب یا افسردگی هستند، بیشتر در معرض ابتلا به خود بیمار انگاری هستند.

 افراد مبتلا به خود بیمار انگاری یا اختلال اضطراب بیماری به طور کلی در یکی از دو دسته‌بندی زیر قرار می‌گیرند:

1. جستجوی مستمر برای مراقبت‌های بهداشتی

• این افراد به طور مداوم در حال جستجوی مراقبت‌های پزشکی هستند.
•  به طور مکرر به پزشک مراجعه کنند، حتی زمانی که هیچ مشکل پزشکی واقعی ندارند.
•  از چندین متخصص نظر بخواهند.
• آنها ممکن است دائماً آزمایشات پزشکی انجام دهند، حتی زمانی که نیازی به آنها نیست.
•  در بیمارستان ها بستری شوند، حتی زمانی که نیازی به آنها نیست.

2. اجتناب از پزشکان و مراقبت‌های پزشکی

• این افراد از پزشکان و مراقبت‌های پزشکی اجتناب می‌کنند.
• آنها ممکن است از ترس شنیدن اخبار بد از رفتن به پزشک خودداری کنند.
•  از معاینات پزشکی یا آزمایشات بترسند.
•  معتقد باشند که پزشکان نمی توانند به آنها کمک کنند.
• آنها ممکن است به طب جایگزین یا درمان های غیرمتعارف روی آورند.

توجه به نکات زیر مهم است:

• این فقط دو دسته‌بندی کلی هستند و افراد مبتلا به خود بیمار انگاری ممکن است در هر دو دسته یا هیچ کدام از آنها قرار نگیرند.
• شدت علائم در افراد مختلف مبتلا به خود بیمار انگاری می تواند بسیار متفاوت باشد.

عوارض اختلال اضطراب بیماری (هیپوکندریازیس)

خود بیمار انگاری، که به عنوان اختلال اضطراب بیماری نیز شناخته می‌شود، می تواند عواقب قابل توجهی بر زندگی فرد مبتلا داشته باشد.

برخی از عوارض احتمالی خود بیمار انگاری عبارتند از:

مشکلات روانی

• اضطراب و افسردگی
• حملات پانیک
• وسواس فکری-اجباری
• سوء مصرف مواد
• افکار خودکشی

 مشکلات جسمی

• دردهای مزمن
• مشکلات گوارشی
• خستگی
• ضعف سیستم ایمنی

 مشکلات اجتماعی

• انزوا
• مشکلات در روابط
• مشکلات شغلی

 مشکلات مالی

• هزینه های بالای مراقبت های بهداشتی
• از دست دادن درآمد به دلیل غیبت از محل کار

 مشکلات در عملکرد

• دشواری در تمرکز
• مشکل در تصمیم گیری
• اجتناب از فعالیت ها

هیچ راه قطعی برای پیشگیری از خود بیمار انگاری وجود ندارد، اما برخی از اقدامات می تواند به کاهش خطر ابتلا به آن کمک کند:

• مدیریت استرس: استرس یکی از عوامل خطر ابتلا به خود بیمار انگاری است. یادگیری نحوه مدیریت استرس با تکنیک هایی مانند ورزش، مدیتیشن یا یوگا می‌تواند مفید باشد.
• حفظ یک سبک زندگی سالم: داشتن یک رژیم غذایی سالم، ورزش منظم و خواب کافی می‌تواند به سلامت روان و جسمی شما کمک کند و ممکن است خطر ابتلا به خود بیمار انگاری را کاهش دهد.
• محدود کردن جستجوی اطلاعات در مورد سلامتی: جستجوی بیش از حد در اینترنت یا خواندن مطالب مربوط به سلامتی می‌تواند اضطراب شما را در مورد سلامتی تان افزایش دهد. محدود کردن زمان صرف شده برای این فعالیت ها می‌تواند مفید باشد.
• کمک گرفتن در صورت نیاز: اگر نگران سلامتی خود هستید، به جای جستجوی مداوم در اینترنت یا مراجعه به پزشک بارها و بارها، با یک متخصص بهداشت روان صحبت کنید. آنها می‌توانند به شما کمک کنند تا نگرانی‌های خود را به روشی سالم مدیریت کنید.

نحوه تشخیص اختلال اضطراب بیماری (هیپوکندریازیس)

هیچ تست واحدی برای تشخیص خود بیمار انگاری وجود ندارد. پزشک شما برای تشخیص این اختلال از ترکیبی از روش‌ها استفاده خواهد کرد، از جمله:

• معاینه فیزیکی: پزشک شما یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهد تا هر گونه بیماری جسمی را که ممکن است باعث علائم شما شود رد کند.
• ارزیابی روانشناختی: پزشک شما یا یک متخصص بهداشت روان سوالاتی در مورد علائم، سابقه پزشکی، سابقه خانوادگی و عوامل استرس زا از شما می پرسد. آنها همچنین ممکن است تست های روانشناختی را برای ارزیابی سلامت روان شما انجام دهند.
• معیارهای تشخیصی: پزشک شما بر اساس معیارهای موجود در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) تشخیص خود را می دهد.