معنی مغز

فرهنگ دهخدا

تعریف از دیدگاه فرهنگ دهخدا مغز. [ م َ] (اِ) ماده عصبی که در جوف کله سرواقع شده و آن را پر کرده. (ناظم الاطباء). مخ. دماغ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). دماغ. و با لفظ کافتن و خراشیدن و پریشان کردن و پریشان شدن و پریشان داشتن و در عطسه افکندن و در رعاف آوردن و در استخوان کردن و در استخوان کشیدن و در پوست کاستن مستعمل، و آشفته مغز، آلوده مغز، بیدارمغز، پاک مغز، پخته مغز، پوچ مغز، تنک مغز، تهی مغز، تیره مغز، تیزمغز، جوشنده مغز، چارمغز، حرام مغز، خشک مغز، سبک مغز، سخت مغز و سیه مغز ازمرکبات آن است . (آنندراج). اوستا مزگا (دماغ)، پهلوی مزگ، هندی باستان مجان (مغز)، اُسِّتی مغز ، بلوچی «مژگ » ، سریکلی «موژگ » (استخوان مغز)، «مُغز» شغنی مغز (مغز) که همه عاریتی هستند ماده عصبی نرمی که در جمجمه قرار دارد و مرکز احساسات و مبداء حرکات ارادی می باشد. (از حاشیه برهان چ معین). مرکز اعصاب که در استخوان جمجمه حیوانان ذی فقار قرار دارد و از آن انسان بسیار پیچیده است و از دو نیم کره تشکیل یافته که دارای چین خوردگی های فراوان است . (از لاروس )