معنی بنزودیازپین
benzodiazepine (ˌbenzōˌdīˈazəˌpēn)
یکی از خانواده های دارویی که فعالیت سیستم عصبی مرکزی را کاهش می دهد و همچنین باعث آرامش عضلات می شوند.
انجمن روانشناسی آمریکا(APA)
یکی از خانواده های دارویی که فعالیت سیستم عصبی مرکزی را کاهش می دهد (مهارکننده های CNS) و همچنین باعث آرامش عضلات می شوند. بنزودیازپین ها شامل نمونه اولیه کلردیازپوکسید هستند از جمله: داروهای ضد اضطراب دیگر مانند آلپرازولام، کلونازپام و دیازپام. و خواب آورها مانند استازولام، فلورازپام، کوازپام، تمازپام و تریازولام. این دروها معمولاً در درمان اضطراب عمومی، اختلال وحشت و بی خوابی استفاده می شوند و در مدیریت ترک الکل و اختلالات تشنج مفید هستند. آنها به طور بالینی در دهه 1960 معرفی شدند، و به دلیل قابلیت دلیل مسمومیت کمتری که در مصرف داشتند، فورا جایگزین باربیتورات شدند. اما استفاده طولانی مدت از آنها می تواند منجر به تحمل و وابستگی روانی و جسمی شود.
ویکی پدیا انگلیسی (wikipedia)
بنزودیازپین ها (BZD ، BDZ ، BZs) ، که بعضی اوقات "بنزو" نامیده می شوند، دسته ای از داروهای روانگردان هستند كه ساختار شیمیایی اصلی آنها تلفیق بنزن و دیازپین است. اولین داروی کلردیازپوکساید به طور تصادفی توسط لئو استرنباخ در سال 1955 کشف شد و در سال 1960 توسط هافمن لا روچ در دسترس قرار گرفت، که از سال 1963، بنزودیازپین دیازپام (والیوم) را نیز به بازار عرضه کرد. آنها در خانواده داروهایی هستند که معمولاً به عنوان آرام بخش های جزئی شناخته می شوند. بنزودیازپین ها اثر انتقال دهنده عصبی گاما-آمینوبوتیریک اسید را در گیرنده GABAA افزایش می دهند و در نتیجه باعث آرامش، ایجاد خواب، ضد اضطراب، ضد تشنج و شلی عضلات می شوند. بنزودیازپین ها به عنوان کوتاه، واسطه ای یا طولانی مدت دسته بندی می شوند. برای درمان بی خوابی بنزودیازپین های کوتاه و متوسط اثر ترجیح داده می شوند و برای درمان اضطراب بنزودیازپین های با اثر طولانی تر توصیه می شود.
فرهنگ جامع روانپزشکی(CDP)
تعریف از کتاب فرهنگ معاصر روانشناسی- روانپزشکی دکتر پورافکاری گروهی از داروهای موسوم به آرامبخش های ضعیف که در درمان اضطراب و تنش مورد استفاده وسیع قرار دارند. این داروها در دهه 1960 وارد بازار شده و هنوز در راس داروهای ضد اضطراب بصورت گسترده ای مورد استفاده و سو استفاده واقع می شوند. مورد مصرف عمده این داروها در روانپزشکی درمان اضطراب است- هم اختلال اضطراب منتشر و هم اضطراب مربوط به حوادث خاص زندگی. درمان علائم محرومیت الکلی از موارد مصرف دیگر این داروهاست. همچنین برای داروی کمکی هوشبری و ضد تشنج نیز مورد مصرف قرار می گیرند.
