اختلال تیک چیست | علائم و راه های درمان

متاسفانه، در حال حاضر هیچ راه قطعی برای پیشگیری از تیک عصبی وجود ندارد. علت دقیق تیک عصبی ناشناخته است و ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارند. با این حال، برخی از اقدامات می تواند به کاهش خطر ابتلا به تیک عصبی یا کاهش شدت آن در افرادی که در معرض خطر هستند کمک کند:

1. مشاوره ژنتیک

• اگر سابقه خانوادگی تیک عصبی دارید، مشاوره با یک مشاور ژنتیک می‌تواند به شما کمک کند تا احتمال ابتلای فرزندتان به این اختلال را درک کنید.
• مشاور ژنتیک می‌تواند اطلاعاتی در مورد خطرات و گزینه‌های پیشگیری در اختیار شما قرار دهد.

2. مراقبت قبل از زایمان در مادران دارای تیک

• اگر باردار هستید و سابقه خانوادگی تیک عصبی دارید، مراقبت‌های قبل از زایمان مهم است.
• پزشک شما می‌تواند شما را برای هرگونه مشکل احتمالی که می‌تواند خطر ابتلا به تیک عصبی در نوزاد شما را افزایش دهد، بررسی کند.

3. اجتناب از عفونت‌ها

• برخی از عفونت‌ها، به ویژه عفونت‌های استرپتوکوکی، با ایجاد تیک عصبی در کودکان مرتبط هستند.
• مهم است که اقدامات پیشگیرانه را برای جلوگیری از این عفونت‌ها انجام دهید.
• این اقدامات شامل شستن مکرر دست‌ها، خودداری از تماس نزدیک با افراد بیمار و اطمینان از واکسینه شدن کامل خود و فرزندتان است.

4. مدیریت استرس

• استرس می‌تواند تیک عصبی را در افراد مبتلا به این اختلال بدتر کند.
• یافتن راه‌هایی برای مدیریت استرس می‌تواند به کنترل تیک‌ها کمک کند.

5. رژیم غذایی سالم

• رژیم غذایی سالم می تواند به بهبود سلامت کلی و همچنین به کاهش علائم اختلال تیک کمک کند.
• مطمئن شوید که فرزندتان میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل و پروتئین‌های بدون چربی به اندازه کافی مصرف می کند.

6. خواب کافی

• خواب کافی برای سلامت کلی مهم است و همچنین می‌تواند به کنترل تیک‌ها کمک کند.
• اکثر کودکان در سن مدرسه به 9 تا 11 ساعت خواب در شب نیاز دارند.

7. ورزش منظم

• ورزش منظم می‌تواند به کاهش استرس و بهبود خلق و خو کمک کند که می‌تواند به نوبه خود منجر به کنترل تیک‌ها شود.
• اکثر کودکان و نوجوانان باید حداقل 60 دقیقه فعالیت بدنی در روز داشته باشند.

سخن نهایی ای سنج درباره اختلال تیک

اختلال تیک شامل حرکات یا صداهای ناگهانی، سریع، تکراری و غیرارادی است که عموماً در دوران کودکی آغاز شده و می‌تواند در بزرگسالی ادامه یابد. تیک‌ها بر اساس نوع (حرکتی/صوتی) و مدت زمان بروز (موقت/مزمن) طبقه‌بندی می‌شوند که شدیدترین شکل آن سندرم توره (وجود همزمان تیک‌های حرکتی و صوتی برای بیش از یک سال) است.

علت دقیق اختلال تیک هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما عوامل ژنتیکی، تغییرات در مدارهای مغزی و تأثیرات محیطی همانند استرس و اضطراب در بروز و تشدید آن نقش دارند. تیک‌ها اغلب خود به خود بهبود می‌یابند، اما در موارد شدید یا مزمن، مدیریت آن از طریق آموزش، رفتاردرمانی و گاهی دارو درمانی ضروری است. آگاهی والدین و کاهش عوامل استرس‌زا می‌تواند به مدیریت بهتر این اختلال کمک کند.