چگونه اختلال طیف اوتیسم را تشخیص دهیم؟

اوتیسم یک اختلال روانی است و در دسته اختلالات عصب شناختی یا نورولوژیکی قرار می گیرد که در سال های اولیه زندگی کودک قابل تشخیص خواهد بود.
علت ابتلا به اوتیسم هنوز به طور قطعی مشخص نیست و بر اساس آمار منتشر شده، از هر 59 تولد 1 نفر به اختلال اوتیسم مبتلا می شود. در این مقاله در خصوص اوتیسم و راهکارهای تشخیص آن صحبت خواهیم کرد.

اختلال طیف اوتیسم یا درخودماندگی چیست؟

اوتیسم را با نام اختلال در خودماندگی هم می شناسند؛ این اختلال که در سال های اولیه زندگی قابل تشخیص است، از واژه یونانی اوتوس به معنای خود گرفته شده، به وجود آمده است.
مبتلایان به اوتیسم، در رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی مشکلات دارند. آن ها در برقراری ارتباط کلامی و غیر کلامی مشکل دارند و قادر به برقراری ارتباط با دیگران نیستند.

در خلال سال های مختلف اوتیسم را با نام هایی مچون اوتیسم کودکی اولیه یا اوتیسم کودکی به کار می برند اما در نهایت بر اساس کتابچه راهنمای تشخیصی نسخه پنجم، اوتیسم و زیر شاخه های آن تحت عنوان اختلالات طیف اوتیسم طبقه بندی و تشخیص گذاری می شوند.

مبتلایان به اوتیسم دارای رفتارهای تکراری و کلیشه ای هستند و در برقراری ارتباط چشمی با دیگران مشکل دارند و به محرک های محیطی پاسخ نمی دهند.

علت و دلایل ابتلا به اوتیسم

علی رغم مطالعاتی که در خصوص اوتیسم انجام شده است هنوز به طور قطعی نمی توان گفت که علت اوتیسم چه چیزی است؛ برخی از محققان بر این باورند که ژنتیک در ایجاد اوتیسم نقش دارد و ایده علل محیطی همچون آلاینده های زیست محیطی را در ابتلای به این اختلال موثر می دانند.

نتایج مطالعات در خصوص اوتیسم حکایت گر این مسئله است که:

• اوتیسم در پسران 4 برابر بیشتر از دختران ره می دهد.
• زایمان زودرس ریسک ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهد.
• خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اوتیسم دارند، در معرض داشتن فرزند دیگر اوتیسمی می باشند.
• دیگر اختلالات نظیر سندروم ایکس شکننده (اختلالی ارثی که باعث اختلالات ذهنی می گردد)،اسکلروزتوبروز(شرایطی که منجر به تومور های خوش خیم در سیستم مغزی عصبی می گردد)،سندروم رت(بیماری ژنتیکی مختص دختر ها که باعث رشد کند مغز می گردد) و ناتوانی ذهنی می تواند فرد را در معرض ابتلا به اوتیسم قرار دهد.
• سن والدین می تواند فرزندان را برای ابتلا به اوتیسم آماده تر کند؛ مادر زیر 20 سال و والدین بالای 35 سال احتمال بیشتری دارد که فرزند دارای اوتیسم داشته باشند.
• شرایط بارداری هم مهم است؛ اگر فاصله بین بارداری ها کوتاه باشد و رحم مادر شرایط نگهداری از جنین را نداشته باشد، شانس ابتلا به اوتیسم بالا می رود.

علائم و نشانه های اوتیسم

مبتلایان به اوتیسم، علایق محدود و رفتارهای تکراری دارند و معمولا در ارتباطات و تعاملات اجتماعی به مشکل برمی‌خورند. برخی از نشانه ها و علائم اوتیسم عبارت اند از:

علائم مرتبط با ارتباطات و تعاملات اجتماعی

• برقراری تماس چشمی کم
• در زمان ارتباط با دیگران به نظر می‌رسد که به فردی که صحبت می‌کند، نگاه نمی‌کند یا به او گوش نمی‌دهد
• عدم به اشتراک گذاشتن علایق، احساسات، یا لذت بردن از اشیا یا فعالیت‌ها
• پاسخ ندادن یا کندی در واکنش به نام خود یا سایر درخواست‌های شفاهی دیگران برای جلب توجه او
• مشکل در ادامه دادن مکالمه با دیگران
• ادامه دادن به صحبت در مورد موضوع مورد علاقه خود بدون توجه به بی‌علاقگی دیگران یا بدون دادن فرصتی برای پاسخگویی
• عدم تناسب حالات چهره و حرکات بدن با مکالمه
• داشتن لحن غیرمعمول یا صدایی که ممکن است شبیه آواز خواندن یا روبات به نظر برسد
• مشکل در درک دیدگاه دیگران یا ناتوانی در پیش‌بینی یا درک رفتارهای آن‌ها
• مشکل در تطبیق رفتارها با موقعیت‌های اجتماعی
• مشکل در دوست‌یابی یا به اشتراک گذاشتن وسایل و اسباب‌ بازی‌ها

 علائم مرتبط با رفتارهای محدود یا تکراری

• تکرار برخی رفتارها یا داشتن رفتارهای غیرعادی، مانند تکرار کلمات یا عبارات
• داشتن علاقه شدید دائمی به موضوعات خاص، مانند اعداد، بعضی جزئیات یا حقایق
• نشان دادن علاقه بیش از حد به بعضی وسایل، مانند بعضی اشیاء متحرک یا قسمت‌هایی از اشیاء
• ناراحت شدن از تغییرات جزئی در یک روال و مشکل در تطابق یافتن با تغییر
• حساسیت بیشتر یا کمتر به محرک‌های حسی، مانند نور، صدا، لمس یا دما، در مقایسه با سایر افراد
• مبتلایان به اوتیسم ممکن است اختلال خواب داشته یا تحریک‌پذیر باشند.

نقاط قوت مبتلایان به اوتیسم

برخی از نقاط قوت مبتلایان به اختلال اوتیسم عبارت اند از:

• توانایی یادگیری مطالب باجزئیات دقیق و به خاطر سپردن اطلاعات برای مدت طولانی
• توانایی یادگیری بالا از طریق دیداری و شنیداری
• توانایی کسب مهارت عالی در ریاضیات، علوم، موسیقی یا هنر

معیارهای تشخیصی اختلال اوتیسم

اوتیسم یکی از اختلالات دوران کودکی است که همه ساله در زمینه روانشناسی مطالعات بسیاری به آن اختصاص می یابد. اوتیسم به کودکانی اطلاق می شود که در ارتباطات اجتماعی، زبان و رفتار مشکل دارند.
در حقیقت، اوتیسم یک سندرم متمایز از نظر بالینی است و دارای اختلالات مشخص در رفتارهای اجتماعی، ارتباط کلامی و غیر کلامی، تخیل و دامنه نامحدودی از علایق است. این اختلال رابطه شخص با دنیای خارج را مختل می کند و توانایی فرد در برقراری ارتباط با دیگران را از خود سلب می کند.
به نظر می رسد بیماران در دنیای خود زندگی می کنند و تاکنون پزشکان نتوانسته اند علت آن را کاملاً درک کنند.

معیارهای تشخیصی این اختلال عبارتند از:

⦁ نقص در تعاملات اجتماعی و عاطفی ، به عنوان مثال رفتارهای غیر عادی اجتماعی و عدم موفقیت در مکالمات چهره به چهره. کاهش علایق ، احساسات یا احساسات مشترک؛ عدم شروع یا پاسخگویی به تعاملات اجتماعی.
⦁ نقص در رفتارهای ارتباطی غیر کلامی که برای تعامل اجتماعی به کار می رود ، به عنوان مثال عدم ادغام در ارتباطات کلامی و غیر کلامی. ناهنجاری در تماس چشمی و زبان بدن.
⦁ نقص در توسعه ، ادراک و درک ارتباطات ، به عنوان مثال مشکلات در سازگاری رفتاری در زمینه های مختلف اجتماعی. مشارکت در بازی های تخیلی یا دوستیابی. عدم تمایل به همسالان

ب – الگوهای تکراری و محدود علاقه ها، فعالیت ها و رفتارها. و دو مورد از موارد اخیر یا قبلاً مشاهده شده.

⦁ فعالیت های حرکتی تکراری و کلیشه ای ، استفاده کلیشه ای و غیرمعمول از اشیاء یا گفتار (حرکات کلیشه ای ساده ، برای تراز کردن اسباب بازی ها و حرکات پروانه ای ، کلمات و اصطلاحات شخصی).
⦁ اصرار بر یکنواختی ، پایبندی به امور روزمره ، یا الگوهای رسمی یا غیر کلامی یا الگوهای رفتاری (برای مثال ، پریشانی شدید از کوچکترین تغییرات ، مشکلات مربوط به تغییر ، الگوهای فکری خشک ، ارتباطات رسمی ، نیاز به حفظ خط ثابت در مسائل روزانه یا خوردن هر روز غذا
⦁ محدودیت ها به دلیل علاقه های ثابت که از نظر شدت یا تمرکز توجه غیر طبیعی است (به عنوان مثال ، وابستگی شدید و گرایش به اشیاء غیرمعمول ، افراط های محدود یا ثابت).
⦁ واکنش بیش از حد یا کم تر از حد نسبت به ورودی حسی یا درک غیرعادی حسی در محیط (بی تفاوتی به درد یا فشار ، پاسخ به صداها یا بافت های خاص ، یا واکنش شدید به بو یا لمس کردن ، جذابیت بصری به چراغ یا حرکت.)

باید در نظر داشت که:

⦁ بیشتر علائم باید در مراحل اولیه رشد دیده شود (اما ممکن است کاملاً آشکار نشود ، تا زمانی که نیازهای اجتماعی ظرفیت محدودی را نشان ندهد ، یا ممکن است با راهبردهایی که بعدا در زندگی آموخته شده است پوشانده شود.)
⦁ علائم در عملکرد فعلی خود باعث ایجاد آسیب های چشمگیر در زمینه های اجتماعی ، حرفه ای و یا زمینه های دیگر فرد شده است.
⦁ این اختلالات با اختلال در عملکرد هوش یا تأخیر در پیشرفت کلی (ICD) بروز نمی یابد. ناتوانی اطلاعاتی و اختلال طیف اوتیسم اغلب با هم اتفاق می افتند ، و هر دو به طور همزمان اتفاق می افتند. تعامل اجتماعی باید در همه مراحل رشد در نظر گرفته شود تا بین این اختلال و اختلالات همزمان تمایز قایل شود.
⦁ در زمان تشخیص ، ملاحظات زیر مورد نیاز است:
⦁ این اختلال ممکن است با ضریب هوشی یا ضریب هوشی همراه باشد. (ضریب هوشی) سایر معیارهای تشخیصی برای اوتیسم باید در نظر گرفته شود ، مانند علایق محدود ، حرکات کلیشه ای و غیره و توجه به اختلالات عملکردی ودک مانند عدم ارتباط به دلیل اختلال هوشی یا عقب ماندگی ذهنی)
⦁ اختلال ، با یا بدون اختلال زبان. (نسخه های اخیر نشان می دهد که تاخیر زبان نمی تواند به عنوان تنها معیار تشخیص اوتیسم در نظر گرفته شود.)
⦁ این اختلال ممکن است مربوط به یک عامل شناخته شده پزشکی یا ژنتیکی یا یک عامل محیطی باشد. (در زمان ارزیابی و تشخیص ، باید به تاریخچه والدین توجه شود.)

تشخیص اوتیسم

تشخیص اوتیسم از طریق آزمایش های پزشکی، آزمایش خون یا تصویر برداری در دوره بارداری ممکن نخواهد بود. در واقع تست شخیصی برای اختلال اوتیسم در این دوره وجود ندارد.

تشخیص اوتیسم پس از به دنیا آمدن و در دوره کودکی به خصوص در 18 ماهگی از طریق نشانه های اوتیسم ممکن است. اما تشخیص قطعی از طریق غربالگری در دو سالگی و توسط متخصص حوزه اوتیسم صورت می گیرد.
تشخیص دیرهنگام این بیماری می تواند با پیامدهای منفی همراه باشد.

دو مرحله برای تشخیص اوتیسم وجود دارد:

• غربالگری فرآیند رشد که در 9، 18 و 24 ماهگی انجام می شود و شامل بررسی کوتاه مدت شده و با پرسیدن سوالاتی از والدین در خصوص کودک و مهارت ها و سطح یادگیری او صورت می گیرد و رفتارها و کلام فرد مورد سنجش قرار می گیرد.
  در این غربالگری می توان از تست های تستهای MCHATو ASQ برای ارزیابی اوتیسم استفاده کرد.
• ارزیابی جامع تشخیص اوتیسم که دربرگیرنده ارزیابی دقیق کودک و مصاحبه با والدین است. در این ارزیابی، بینایی، شنوایی، حس لامسه و آزمایشات ژنتیکی بررسی می شود و از تست های استاندارد تشخیص اوتیسم مانند ADI-R و ADOS-Gو گارس(GARS)  استفاده می شود.

درمان اوتیسم

تشخیص بهنگام اختلال اوتیسم و نشانه های آن، مهم ترین گام در درمان این اختلال و جلوگیری از پیامدهای نامطلوب آن است. کمک گرفتن از راهکارهای درمانی و شرکت در جلسات درمانی اوتیسم تا حد زیادی کمک کننده می باشد.

جمع بندی ای سنج

در این مقاله در خصوص اوتیسم و نحوه تشخیص آن صحبت کردیم. اوتیسم یک اختلال عصب شناختی می باشد. سن تشخیص این اختلال در دوره کودکی می باشد و مبتلایان به این اختلال دارای ارتباطات محدود اجتماعی، رفتارهای کلیشه ای و نقص در تعاملات اجتماعی می باشند.
علت به وجود آمدن این اختلال هنوز مشخص نیست اما برخی راهکارهای درمانی برای جلوگیری از بروز پیامدهای منفی در اثر این اختلال وجود دارد. 

آیا مطالعه مقاله فوق برای شما مفید واقع شد؟ لطفا نظرات و دیدگاه های ارزشمندتان را با ما در میان بگذارید. 

سوالات متداول