مدت مطالعه: 5 دقیقه 
ای سنج
04 دی 1399
مدت مطالعه: 5 دقیقه اختلال پرخوری عصبی چیست؟
پرخوری عصبی یا بولیمیا یکی از اختلالات معروف در خوردن است. مانند بی اشتهایی، بولیمیا در دوران بزرگسالی و اوایل آن رشد می کند و به نظر می رسد در بین مردان کمتر از زنان دیده می شود[1]. در DSM-5 این اختلال به افرادی اشاره دارد که به طور مکرر پرخوری می کنند و از اقدامات نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن بعد از آن مانند پاکسازی، روزه گرفتن یا ورزش بیش از حد استفاده می کنند.
این بیماران از خوردن مقدار زیادی غذا و سپس انجام اقدامات نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن مانند استفراغ یا سوء استفاده از ملین مشخص می شوند. مبتلایان به بولیمیا احساس می کنند که در طول یک پرخوری و تمیز کردن متعاقب آنها، میزان مصرف مواد غذایی را نمی توانند کنترل کنند و این مساله معمولاً حداقل هفته ای یک بار اتفاق می افتد[2].
علائم پرخوری عصبی
ممکن است افرادی که از بیماری پرخوری عصبی رنج می برند وزن طبیعی داشته باشند اما خود را سنگین می دانند. در نتیجه ، آنها ممکن است به دنبال کاهش وزن باشند. این افراد اغلب علائم زیر را نشان می دهد:
- پرخوری و تجربه از دست دادن کنترل یا عدم توانایی در جلوگیری از خوردن غذا
- نگرانی شدید در مورد وزن و شکل بدن
- وسواس یا اجباری ورزش کردن
- استفراغ بعد از غذا برای خلاص شدن از مواد غذایی
- سوء استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها
- روزه های طولانی مدت[3].
افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است چندین بار در روز در طی ماه ها ، اغلب مخفیانه، پرخوری کند. مبتلایان معمولاً بعد از این رفتار احساس شرمندگی یا انزجار می کنند و متعاقباً مواد غذایی را از بدن خود پاک می کنند، که می تواند احساس تسکین را به وجود آورد. علائم دیگر این که شخص مبتلا به بیماری پرخوری عصبی از آن رنج می برد عبارتند از: ورزش شدید، خرید مقادیر زیادی مواد غذایی و استفاده از دستشویی مستقیماً بعد از خوردن غذا به طور مرتب.
ملاک های تشخیصی DSM-5 پرخوری عصبی
با توجه به ملاک های تشخیصی DSM-5 اختلال پرخوری عصبی بر اساس تعدادی از معیارها تشخیص داده می شود، یعنی اینکه فرد مبتلا رفتارها و خصوصیات زیر را نشان می دهد:
اشتغال با غذا خوردن به طور مكرر كه با خوردن غذاي بيشتر نسبت به ساير افراد دیده می شود. مبتلایان همچنین، کمبود کنترل در مورد میزان غذای مصرفی را تجربه می کنند، یا احساس عدم توانایی در جلوگیری از خوردن غذا را دارند.
به طور مكرر اقدامات نامناسبي براي جلوگيري از افزايش وزن انجام مي شود، از جمله استفراغ ، روزه گرفتن ، ورزش بيش از حد و يا سوء استفاده از ملين ها.
حداقل یک بار در هفته به مدت سه ماه یا بیشتر، قسمتهای پرخوری و رفتارهای جبرانی را تجربه می کنند.
در ارزیابی خود از شکل و وزن بدن ناراضی هستند.
برای تشخیص بیماری پر اشتهایی عصبی، متخصصان بهداشت و درمان نیز باید اطمینان حاصل كنند كه اختلالی كه توسط شخص مبتلا مشاهده می شود، منحصراً در طول قسمت های بی اشتهایی عصبی رخ نمی دهد، یعنی اینكه این اختلال را می توان جداگانه تشخیص داد. اختلال پرخوری عصبی دارای چندین درجه از شدت است که معمولاً هنگام تشخیص مشخص می شود. بین یک تا سه قسمت در هفته به عنوان بولیمی خفیف طبقه بندی می شود. چهار تا هفت قسمت هفتگی متوسط است. اگر یک بیمار بین هشت تا 13 قسمت در هر هفته علائم را تجربه کند، با اختلال شدید مشخص می شود. اگر یک فرد مبتلا در هر هفته بین هشت تا 13 قسمت و 14 یا بیشتر را در طی یک دوره هفت روزه نشان دهد، به نظر می رسد اختلال بسیار شدید است.
آزمایش مشخصی برای تشخیص بولیمی وجود ندارد اما ممکن است معاینات جسمی و دندان انجام شود که می تواند علائمی را نشان دهد که یک فرد بولیمی است. عفونت لثه و فرسایش مینای دندان ممکن است در نتیجه قرار گرفتن در معرض اسید در استفراغ وجود داشته باشد[4]. علائم ذکر شده در معاینه فیزیکی شامل خشکی دهان ، شکسته شدن رگ های خونی در چشم، بریدگی یا تماس های اطراف مفاصل انگشت ناشی از استفراغ اجباری است.
علت های پرخوری عصبی
هیچ علت مشخصی از بولیمی شناخته نشده است. اعتقاد بر این است که عوامل مختلفی در شروع شرایط نقش دارند، از جمله تأثیرات خانوادگی، اجتماعی ، روانی و ژنتیکی. این اختلال معمولاً نتیجه ترکیبی از این عوامل است اما ممکن است در اثر وقایع استرس زای زندگی نیز ایجاد شود.
تعدادی از ارتباطات با شروع بولیمی و سوءاستفاده جنسی یا جسمی در كودكان ، عزت نفس پایین، رژیم غذایی، درگیری در ورزشكاری یا اشتغال در مشاغلی كه روی وزن تمركز كلیدی دارند، می تواند مدنظر قرار گیرد[5]. همچنین افرادی که علائم افسردگی را نشان می دهند و یا از اضطراب اجتماعی رنج می برند و یا نسبت به بدن خود حساس هستند، بیشتر در معرض خطر این اختلال قرار می گیرند[6].
این اختلال معمولاً با حداقل یک اختلال روانی دیگر، معمولاً اختلال افسردگی عمده یا اضطراب همراه است. بیشتر افراد مبتلا به بولیوی و اضطراب یا افسردگی قبل از شروع اختلال خوردن علائم روانی را تجربه می کنند اما در برخی موارد ، برعکس آن درست است[7]. برخی از معتادین ممکن است از مشکلات روحی متعددی در کنار اختلال خوردن رنج ببرند. آمار و ارقام حاکی از آن است که تعداد زیادی از افراد مبتلا به پرخوری عصبی از جمله تنباکو ، الکل و داروهایی محرک یا قرص رژیم غذایی استفاده می کنند. طبق آمار ، تقریباً یک سوم از بیماران تحت تأثیر الکل هستند[8].
درمان پرخوری عصبی
درمان مشخصی برای درمان پراشتهایی عصبی وجود ندارد. درمان این اختلال می تواند شامل روان درمانی، دارو یا مشاوره تغذیه باشد. در هنگام درمان این اختلال ، علائم باید همراه با هر یک از عوامل مؤثر مورد بررسی قرار گیرند. تعدادی از متخصصان بهداشت ممکن است در استراتژی درمان نقش داشته باشند، از جمله مشاور یا روانشناس، روانپزشک و متخصص تغذیه[9]. نوع روشهای درمانی توصیه شده به صورت موردی شامل موارد زیر است:
درمان شناختی رفتاری - تمرکز بر تغییر نگرش یا باورهای تحریف شده
پذیرش و تعهد درمانی - جدا شدن از احساسات و تمرکز بیشتر در شناسایی و اقدام به ارزشها
رفتار درمانی دیالکتیکی - تمرکز بر توسعه مهارت های تغییر رفتار
درمان مبتنی بر خانواده - مشارکت اعضای خانواده در کمک به بیمار برای ترمیم وزن خود
روان درمانی روانگردان - شناسایی علت اصلی یا انگیزه های اختلال خوردن[10].
در بعضی موارد، ممکن است از دارو برای درمان شرایط روانشناختی که با آنها همراه است ، مانند افسردگی ، اضطراب یا هراس اجتماعی استفاده شود. معمولاً SSRI هایی مانند فلوکستین، ونلافاکسین و دولوکستین تجویز می شوند[11]. داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند ایمی پرامین و آمی تریپتیلین نیز ممکن است برای کاهش چرخه پرخوری و پاکسازی استفاده شوند. به بیمارانی که قادر به تحمل یا پاسخ دادن به سایر داروها نیستند، ممکن است توپیرامات داروی ضد صرع داده شود[12]. این اختلال ممکن است در درازمدت مبتلایان را تحت تأثیر قرار دهد و افراد حتی با درمان ممکن است علائم اختلال خوردن را تجربه کنند. مداخله و درمان زودهنگام بهترین فرصت برای غلبه بر این اختلال توصیه می شود.
جمع بندی ای سنج
در این مقاله به صورت علمی و تخصصی اختلال پرخوری عصبی را تشریح نمودیم. این اختلال شیوع بالایی داشته و می تواند مشکلات زیادی را برای بیمار و خانواده او ایجاد نماید. در صورت وجود علائم و نشانه ای این اختلال لازم است تا سریع تر به روانشناس مراجعه نمود. درمانگران بر حسب تخصص خود ممکن است از یکی از روش هایی که در بالا گفته شد برای مداخله استفاده کنند.
نظر شما در رابطه با پرخوری عصبی چیست؟ نظرات خود در این حوزه را با ما به اشتراک بگذارید.
[1] Nagl, M., Jacobi, C., Paul, M., Beesdo-Baum, K., Höfler, M., Lieb, R., & Wittchen, H. U. (2016). Prevalence, incidence, and natural course of anorexia and bulimia nervosa among adolescents and young adults. European child & adolescent psychiatry, 25(8), 903-918.
[2] Gordon-Elliott, J. (2016). Fundamentals of diagnosing and treating eating disorders: A clinical casebook. Springer.
[3] Sathyapriya, B. (2018). Bulimia Nervosa–A Psychiatric Eating Disorder. Acta Scientific Medical Sciences, 2, 21-26.
[4] Lourenço, M., Azevedo, Á., Brandão, I., & Gomes, P. S. (2018). Orofacial manifestations in outpatients with anorexia nervosa and bulimia nervosa focusing on the vomiting behavior. Clinical oral investigations, 22(5), 1915-1922.
[5] Samuels, K. L., Maine, M. M., & Tantillo, M. (2019). Disordered eating, eating disorders, and body image in midlife and older women. Current psychiatry reports, 21(8), 70.
[6] Levinson, C. A., Zerwas, S., Calebs, B., Forbush, K., Kordy, H., Watson, H., ... & Runfola, C. D. (2017). The core symptoms of bulimia nervosa, anxiety, and depression: A network analysis. Journal of abnormal psychology, 126(3), 340.
[7] Linardon, J., Wade, T., de la Piedad Garcia, X., & Brennan, L. (2017). Psychotherapy for bulimia nervosa on symptoms of depression: A meta‐analysis of randomized controlled trials. International Journal of Eating Disorders, 50(10), 1124-1136.
[8] Pino-Gutiérrez, A., Jiménez-Murcia, S., Fernández-Aranda, F., Agüera, Z., Granero, R., Hakansson, A., ... & Steward, T. (2017). The relevance of personality traits in impulsivity-related disorders: From substance use disorders and gambling disorder to bulimia nervosa. Journal of behavioral addictions, 6(3), 396-405.
[9] Neyland, M. K. H., & Bardone-Cone, A. M. (2019). Treatment experiences of Latinas with current or past binge eating disorder and/or bulimia nervosa. Eating disorders, 27(2), 253-265.
[10] Robinson, P., Skårderud, F., & Sommerfeldt, B. (2018). Hunger: Mentalization-based treatments for eating disorders. Springer.
[11] Khouzam, H. R. (2016). The Combination of Levomilnacipran, Cognitive Behavior Therapy and Christian Based Self–Help Group in the Treatment of Bulimia Nervosa: A Case Report. Clin Exp Psychol, 2, 142.
[12] Prusky, M., Shear, M., & Attia, E. (2017). Anorexia Nervosa and Bulimia Nervosa in Children and Adolescents. In Handbook of DSM-5 Disorders in Children and Adolescents (pp. 333-352). Springer, Cham.
