تاثیرات رفتارها و تفکرات والدین

ما به عنوان افرادی بزرگ‌سال به والدین خود احترام گذاشته و از آن‌ها قدردانی می‌کنیم. اینطور به ما آموزش داده شده است که با رنج ها و سختی هایی که آن ها تحمل کرده اند، همدردی کرده و زمان هایی که سبب ناراحتی مان شده اند را فراموش کنیم؛ یا اگر با پدر و مادرمان اختلاف‌نظری داریم، ما را تشویق به آشتی و برقراری رابطه ی محبت آمیز کرده اند. گرچه خصوصیاتی مانند احترام ، مهربانی، سپاس گزاری، و بخشش همگی اهمیت زیادی دارند، اما آن‌ها نمی توانند تاثیرات مثبت یا منفی را که والدین بر شخصیت افراد گذاشته اند را تحت تاثیر قرار داده و یا سبب فراموشی آن شوند. رابطه ی کنونی ما با والدین، به جز تاثیراتی که رفتار ظاهری آن ها بر ما گذاشته است، والدینی که ما به صورت ذهنی، درونی سازی کرده ایم نیز بر روی رفتارهای ما اثرات بسیار زیادی داشته و آنها را هدایت می کند.

تاثیرات رفتارها

گذشته ما بر شکل دادن شخصیت ما در زمان حال، تاثیر فراوانی دارد؛ اینکه ما چگونه خودمان را می‌بینیم، چگونه رفتار می‌کنیم و چگونه انتظار داریم که دیگران به ما پاسخ دهند. اولین اثرات مراقبان اولیه بر روی ما به سبب ناتوانی و وابستگی ما به آن ها در دوران پس از تولد و همچنین و به این دلیل بوده است که چگونگی ارتباط آنها با ما سبب تنظیم مدار های ارتباط اجتماعی در مغزمان می شود. ما به عنوان نوزاد، با هر محیط اجتماعی که در آن به دنیا می آییم سازگار می شویم. بنابراین، اولین فعل و انفعالات ما اثر ماندگار در شکل گیری شخصیت ما خواهند داشت. متاسفانه، آن دسته از تعاملات ناکامی که با آن ها داشته ایم، برای مثال، وقتی که به وضوح دیده نشدیم، زمانی که نیاز به محبت و آغوش داشتیم و آن را به طور کامل دریافت نکردیم؛ وقتی که ما به گونه‌ای رفتار شد که احساس ترس و وحشت کردیم و … سبب شکل گیری روابط نامناسب ما با افراد دیگر، حتی در سنین بزرگسالی خواهند شد.
دانستن این نکته که پدر و مادر ما انسان بوده اند بنابر این نقص هایی نیز داشته اند، سبب نمی شود که روی رفتار های اشتباهمان پافشاری کنیم، بلکه باعث می شوند تا کم تر در گذشته مانده و منطقی سعی کنیم والدینی را که درونی سازی کرده ایم را شناخته و به بررسی این مسائل بپردازیم که بپردازیم که چه الگو هایی از دوران کودکی مان هنوز همراهمان بوده و نادرست می باشد و در این زمان برای ما مخرب می باشد و حتی الگو های رفتاری درست ما را نیز تحت تاثیر قرار داده و آن ها را نیز دچار مشکل می کند. تاثیرات والدین بر ما صرف نظر از رابطه ای که الان با آن ها داریم، همچنان بخش فعالی از زندگی ما می باشد. هدف از این بررسی این نیست که شما احساس قربانی بودن داشته و یا خود را در چرخه ای از غم و خشم قرار دهید؛ بر عکس هدف آن است که شناخت بهتری از خود به دست آورده و خود و دیگران را با شفقت بیشتری مشاهده کنید. ما می توانیم نظرات مسقل خودمان را به دست آورده و طبق آن ها زندگی کنیم و در نهایت رفتارهایمان را با خواسته های واقعی خود هماهنگ کنیم.
بخش مهمی از این روند این است که به طور واقع‌بینانه والدین خود را ببینیم. ممکن است آن‌ها به اندازه کاریکاتوری که از آن‌ها خلق کرده‌ایم بد یا خوب نبوده باشند، اما هم ویژگی‌های مثبت و هم منفی آن‌ها تاثیری واقعی بر روی ما داشته‌است. این تاثیر احتمالاً سیاه یا سفید مطلق نبوده است و ممکن است احساساتی که الان نسبت به آن ها داریم، در حقیقت چیزی نباشد که در گذشته اتفاق افتاده است؛ اما بسیار دارای اهمیت می باشد که ما آن ها را شناسانی کرده و به چالش بکشیم. برای شروع باید بپذیریم که ما چنین احساساتی را درک کرده ایم؛ ما نباید به دنبال انکار یا عذر و بهانه آوردن درباره ی رفتار والدینمان باشیم؛ ما می توانیم آن ها را به عنوان افرادی مستقل از خودمان، دوست داشته و حتی با آن ها همدردی و دلسوزی کنیم؛ اما این دلیل نمی شود که نخواهیم رفتار های اشتباه خود را تغییر دهیم. مواجه با گذشته به این معنا نیست که شما همه ی اتفاقات را دقیقاً به خاطر بیاورید؛ اخیرا مراجعی داشتم که تقلا می کرد تا به یاد آورد که در هنگامی کودکی ، آیا مادرش دقیقاً کتابی را به سمت او پرتاب کرده است یا خیر؛ این به یاد آوری اهمیت چندانی نداشت؛ مسئله ی اصلی، خشمی است که او تصور می کند در آن زمان در حالات گوناگون از مادر خود دریافت کرده است. یا مراجع دیگری داشتم که نمی توانست دقیقاً به خاطر آورد که آیا پدرش به او گفته بوده که از او متنفر است یا خیر، اما چیزی که او یقین داشت برداشت هایی است که او از نگاه های پدرش داشته که او را دوست ندارد. نگرش هر دوی این افراد، سبب تاثیر گذاری آن در زندگی بزرگسالی شان می شوند.
تحقیقات نشان داده است که میزان رضایت از زندگی که والدین دارند، با میزان رضایت از زندگی که افراد احساس می کنند، دارای رابطه ی مستقیمی می باشد.

خانواده

اما ما باید نسبت به این مسئله توجه داشته باشیم از لحظه ای که به دنیا می آییم، این زندگی در اختیار ما بوده و مسئولیت آن نیز با ما می باشد. ما می توانیم با والدین خود زندگی کرده و آن را نیز دوست داشته باشیم، بدون آن که بخواهیم طبق نسخهه ای که آن ها برایمان پیچیده اند، زندگی کنیم. ما می توانیم آن ها را به عنوان افرادی مجزا پذیرفته و عادت ها و رفتار های خوب آن ها را نیز بیاموزیم و همچنین آزادانه رفتار هایی را که تصور می کنیم نادرست می باشند را رد کنیم. این می تواند به معنای چالش کشیدن آن باشد که آن ها چگونه ما را می بینندو انجام این کار، یک اقدام خصمانه نمی باشد؛ بلکه رهایی اشتباه جهت نزدیکی بیشتر به خودمان بوده و برای کسانی که پدر و مادر خواهند شد، یک هدیه ی واقعی برای فرزندانشان می باشد.

[kkstarratings]