اختلال پوست کنی در DSM-5

اختلال پوست کنی، یک اختلال روانشناختی از زیر دسته اختلالات وسواسی و عود کننده است که در این مقاله می خواهیم به طور مفصل و تخصصی و بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ویراست پنجم DSM-5 آن را توضیح دهیم. شما می توانید فهرست مطالب را از باکس زیر مشاهده فرمایید.

اختلال کندن پوست یا excoriation (skin picking) disorder، یک اختلال وسواسی مزمن و عود کننده است که در آن فرد تامایل به کندن پوست و آسیب زدن به خود را دارد. این بیماری باعث ایجاد نوعی اعتیاد در فرد می شود. در این اختلال می توان از دو درمان استفاده کرد: درمان دارویی و مداخله رفتاری. افراد درگیر این اختلال به صورت روزانه درگیر این اختلال هستند و دست کم یک ساعت از روز خود را صرف کندن پوستشان می کنند.

ملاک های تشخیصی اختلال پوست کنی

پوست کنی عودکننده که به ضایعات پوستی منجر می شود.

اقدامات مکرر برای کاهش دادن یا متوقف کردن پوست کنی.

پوست کنی ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد میکند.

پوست کنی ناشی از تأثیرات فیزیولوژیکی مواد (مثل کوکائین) یا بیماری جسمانی دیگر نیست. (مثل جرب یا گال)

پوست کنی با نشانه های اختلال روانی دیگر بهتر توجیه نمی شود (مثل هذيان ها یا توهمات لامسه ای دراختلال روان پریشی، اقداماتی برای بهبود بخشیدن به نقص یا عیب خیالی در ظاهر در اختلال بدشکلی بدن، رفتارهای قالبی در اختلال حرکت قالبی یا قصد صدمه زدن به خود در جرح خویشتن غیر خودکشی گرا).

ویژگی اصلی اختلال پوست کنی، کندن عودکننده پوست خویشتن است (ملاک الف). رایج ترین نواحی که کنده می شوند صورت، دستها، و بازوها هستند، ولی خیلی از افراد پوست نواحی متعدد بدن را می کنند. ممکن است افراد از پوست سالم، از بی نظمی های پوستی خفیف، از زخم هایی مانند کورک یا پینه یا از جرب های ناشی از کندن قبلی، پوست خود را کنند. اغلب افراد با ناخن های خود می کنند، اما خیلی ها از موچین، سوزن، یا اشیای دیگر استفاده می کنند. علاوه بر پوست کنی، ممکن است مالش فشردن، نیشتر زدن و گازگرفتن پوست نیز وجود داشته باشد. افراد مبتلا به اختلال پوست کنی اغلب مقدار زیادی از وقت خود را صرف رفتار پوست کنی می کنند، گاهی چند ساعت در روز و اینگونه پوست کنی ممکن است به مدت چند ماه یا چند سال ادامه داشته باشد. ملاک الف ایجاب می کند که پوست کنی به ضایعات پوستی منجر شود، هرچند که افراد مبتلا به این اختلال اغلب سعی میکنند اینگونه ضایعات را پنهان یا استتار کنند (مثلا با آرایش یا پوشاک).

افراد مبتلا به اختلال پوست کنی برای کاهش دادن یا متوقف کردن پوست کنی تلاش زیادی می کنند (ملاک ب).

ملاک ج، خاطر نشان می سازد که پوست کنی ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد ایجاد می کند. اصطلاح ناراحتی به عواطف منفی که ممکن است توسط فرد مبتلا به پوست کنی احساس شود اشاره دارد، مثل احساس نداشتن کنترل، شرمندگی و خجالت. اختلال قابل ملاحظه ممکن است در چند زمینه مختلف عملکرد روی دهد (مثل اجتماعی، شغلی، تحصیلی و اوقات فراغت) که تا اندازه ای به علت اجتناب از موقعیت های اجتماعی است.

شیوع اختلال پوست کنی

در کل جمعیت، شیوع طول عمر برای اختلال پوست کنی در بزرگسالان 1/4 درصد یا قدری بالاتر است. سه چهارم یا قدری بیشتر افراد مبتلا به این اختلال زن هستند. این احتمالا نسبت جنسیتی واقعی این اختلال را نشان می دهد، هرچند ممکن است درمان خواهی مختلف بر اساس جنسیت یا نگرش های فرهنگی در رابطه با ظاهر را منعکس کند.

گرچه افراد مبتلا به اختلال پوست کنی ممکن است این اختلال را در سنین مختلف نشان دهند، اما شروع پوست کنی اغلب در طول نوجوانی است و معمولا همزمان با شروع بلوغ یا در پی آن است. این اختلال اغلب با بیماری پوستی، مانند جوش صورت شروع می شود. محل های پوست کنی ممکن است با گذشت زمان تغییر کنند. روند معمول، مزمن است و اگر این اختلال درمان نشده باشد، افزایش و کاهش دارد. در برخی افراد، این اختلال ممکن است هر بار به مدت چند هفته، چند ماه یا چند سال بیاید و برود.

ژنتیکی و فیزیولوژیکی

اختلال پوست کنی در افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی OCD و اعضای خانواده درجه اول آنها شایع تر از کل جمعیت است.

شاخص های تشخیصی

اغلب افراد مبتلا به اختلال پوست کنی، پوست کنی را تأیید می کنند؛ بنابراین، تشخیص امراض پوستی به ندرت ضرورت دارد. با این حال، این اختلال ممکن است از نظر آسیب شناسی بافتی ویژگی های شاخص داشته باشد.

  پیامدهای کارکردی اختلال پوست کنی

اختلال پوست کنی با ناراحتی به علاوه اختلال اجتماعی و شغلی ارتباط دارد. اکثر افراد مبتلا به این اختلال حداقل روزی ۱ ساعت را صرف کندن، فکر کردن به کندن و مقاومت کردن در برابر میل به کندن پوست می کنند. شماری از افراد از اجتناب اجتماعی یا رفتن به میهمانی ها به علاوه حضور یافتن در انظار خبر می دهند. اکثر افراد مبتلا به این اختلال حداقل بر مبنای روزانه یا هفتگی، از تجربه کردن اختلال در کار در اثر پوست کنی خبر می دهند. نسبت قابل ملاحظه ای از دانش آموزان مبتلا به اختلال پوست کنی، از غیبت مدرسه، تجربه کردن مشکلاتی در ارتباط با مدیریت کردن مسئولیت ها در مدرسه یا مشکلات مطالعه کردن به علت پوست کنی خبر می دهند.

عوارض جسمانی پوست کنی عبارتند از: صدمه بافتی، اثر زخم و عفونت و عوارضی که می توانند مهلک باشند. به ندرت، التهاب غشای زلالی مچ دست ها ناشی از پوست کنی مزمن گزارش شده است. پوست کنی اغلب به صدمه بافتی قابل ملاحظه و اثر زخم منجر می شود. پوست کنی اغلب به درمان آنتی بیوتیک برای عفونت نیاز دارد و در مواقعی ممکن است به جراحی نیاز داشته باشد.

وسواس های عملی شستن افراطی در پاسخ به وسواس های فکری آلودگی در افراد مبتلا به OCD ممکن است به ضایعات پوستی منجر شود و پوست کنی ممکن است در افراد مبتلا به اختلال بدشکلی بدن روی دهد که پوست خود را ما نگرانی های ظاهر می کنند؛ در چنین مواردی، اختلال پوست کنی نباید تشخیص داده شود. توصیف اختلال رفتار تکراری متمرکز بر بدن در وسواس فکری- عملی و اختلال مربوط مشخص دیگر، افرادی را که نشانه های آنها ملاک های تشخیصی برای اختلال پوست کنی را برآورده می کنند، به حساب نمی آورد.

  اختلال عصبی رشدی

در حالی که اختلال حرکت قالبی ممکن است با رفتارهای صدمه زدن به خود تکراری مشخص شود، شروع آن در اوایل دوره رشد است. برای مثال، افراد مبتلا به اختلال عصبی- ژنتیکی نشانگان پرادر- ویلی، ممکن است شروع اولیه پوست کنی داشته باشند و امکان دارد نشانه های آنها ملاک های اختلال حرکت قالبی را برآورده کنند. در حالی که تیک ها در افراد مبتلا اختلال توره ممکن است به صدمه زدن به خود منجر شوند، اما این رفتار در اختلال پوست کنی، تیک مانند نیست.

 اختلال روان پریشی

پوست کنی می تواند در پاسخ به هذیان (یعنی، انگلی یا توهمات لامسه ای یعنی، توهم لمس حشره) در اختلال روان پریشی روی دهد. در اینگونه موارد، اختلال پوست کنی نباید تشخیص داده شود.

اختلالات دیگر

اگر کندن پوست عمدتا ناشی از آسیب رساندن به خود باشد که مشخصه صدمه زدن به خود غیرخودکشی گراست، اختلال پوست کنی تشخیص داده نمی شود.

نشانه جسمانی و اختلالات مربوط.

اگر ضایعه پوستی عمدتا ناشی از رفتارهای گول زننده در اختلال ساختگی باشد، اختلال پوست کنی تشخیص داده نمی شود.

بیماری های جسمانی دیگر

اگر کندن پوست عمدتا ناشی از بیماری جسمانی دیگر باشد، اختلال پوست کنی تشخیص داده نمی شود. برای مثال جرب یا گال نوعی بیماری پوستی است که همیشه با خارش همراه است. با این حال، اختلال پوست کنی ممکن است توسط بیماری پوستی اساسی ایجاد یا تشدید شده باشد. برای مثال، جوش صورت می تواند به مقداری خارش و کندن منجر شود که امکان دارد با اختلال پوست کنی همزمان نیز ارتباط داشته باشد. تمایز بین این دو وضعیت بالینی (جوش صورت همراه با خارش و کندن در برابر اختلال پوست کنی همزمان) نیازمند آن است که ارزیابی شود تا چه اندازه ای پوست کنی فرد از بیماری پوستی اساسی مستقل شده است.

اختلالات ناشی از مواد/  دارو

مواد خاصی (مثل کوکائین) نیز می توانند موجب نشانه های پوست کنی شوند، که در این صورت اختلال پوست کنی نباید تشخیص داده شود. اگر این نوع پوست کنی اهمیت بالینی داشته باشد، در این صورت تشخیص وسواس فکری- عملی ناشی از مواد دارو و اختلال مربوط باید در نظر گرفته شود.

همزمانی اختلالات

اختلال پوست کنی اغلب با اختلالات روانی دیگر همزمان است. از جمله این اختلالات می توان به OCD و اختلال موکنی، به علاوه اختلال افسردگی اساسی اشاره کرد. نشانه های تکراری متمرکز بر بدن غیر از پوست کنی و  و موکنی (مثل ناخن جویدن) در خیلی از افراد مبتلا به اختلال پوست کنی روی می دهند و  ممکن است سزاوار تشخیص اضافی وسواس فکری- عملی و اختلال مربوط مشخص باشند (یعنی، اختلال رفتار تکراری متمرکز بر بدن).