اختلال پرخوری عصبی DSM-5

اختلال پرخوری عصبی یکی از اختلالات خوردن شایع است. در این اختلال فرد به خوردن بیش از حد پرداخته و سپس اقدام به پاکسازی می کند. در ادامه این اختلال را به طور کامل برایتان شرح داده ایم. همچنین شما می توانید فهرست مطالب این بخش را از باکس زیر ببینید.

پرخوری عصبی سه ویژگی اصلی دارد: دوره های مکرر پرخوری (ملاک الف)

رفتارهای جبرانی نامناسب مکرر برای پیشگیری از افزایش وزن (ملاک ب)

ارزیابی خود بی جهت تحت تأثیر شکل و وزن بدن قرار دارد (ملاک د).

پرخوری و رفتارهای جبرانی نامناسب برای اینکه واجد شرایط این تشخیص باشند باید به طور متوسط، حداقل یک بار در هفته به مدت ۳ ماه روی دهند (ملاک ج).

«دوره پرخوری» به صورت خوردن در مدت زمان مجزا، با مقدار غذایی که قطعا بیشتر از آن است که با افراد در مدت زمان مشابه تحت شرایط مشابه می خورند (ملاک الف 1). موقعیتی که خوردن در آن روی می دهد می تواند برآورد متخصص بالینی را در مورد اینکه آیا مصرف بیش از حد است یا نه، تحت تأثیر قرار دهد. برای مثال، مقدار غذایی که ممکن است برای یک وعده معمول، بیش از حد محسوب شود، هنگام جشن یا تعطیلی، عادی به حساب می آید. «مدت زمان مجزا» به مدت محدود، معمولا کمتر از ۲ ساعت اشاره دارد. دوره تکی پرخوری لازم نیست به یک موقعیت محدود شده باشد. برای مثال، امکان دارد فردی در رستوران پرخوری کند و بعد وقتی به خانه بر می گردد به خوردن ادامه دهد. خوراک مختصر مداوم با مقادیر کم غذا در طول روز، پرخوری محسوب نخواهد شد.

وقوع مصرف غذای بیش از حد باید با احساس نداشتن کنترل همراه باشد (ملاک الف 2) تا دورۂ پرخوری محسوب شود. شاخص نداشتن کنترل، ناتوانی در خودداری از غذا یا متوقف کردن خوردن پس از شروع آن است. برخی افراد در طول دوره های پرخوری یا پس از آن، از ویژگی تجزیه ای سخن می گویند. اختلال در کنترل مرتبط با پرخوری ممکن است مطلق نباشد؛ برای مثال، امکان دارد فردی در حالی که تلفن زنگ می زند به پرخوری ادامه دهد، اما اگر هم اتاقی یا همسرش وارد اتاق شود، خوردن را متوقف کند. برخی افراد می گویند که دوره های پرخوری آنها دیگر با احساس نداشتن کنترل مشخص نمی شود، بلکه با الگوی کلی تر خوردن کنترل نشده مشخص می شود. در صورتی که افراد بگویند از تلاش برای کنترل کردن خوردن شان دست کشیده اند، در این صورت باید وجود نداشتن کنترل در نظر گرفته شود. در برخی موارد، پرخوری می تواند برنامه ریزی شده نیز باشد.

نوع غذایی که هنگام پرخوری مصرف می شود در بین افراد و در فردی خاص تفاوت دارد. به نظر رسد که پرخوری بیشتر با نابهنجاری در مقدار غذایی که مصرف می شود مشخص می شود تا با اشتیاق برای غذایی بخصوص. با این حال، افراد هنگام پرخوری ها گرایش دارند غذاهایی را بخورند که در غیر این صورت از آنها اجتناب می کردند. افراد مبتلا به پرخوری عصبی معمولا از مشکلات خوردن خود خجالت می کشند و سعی می کنند نشانه های خود را مخفی کنند. پرخوری معمولا تا حد امکان مخفیانه صورت می گیرد. پرخوری معمولا تا زمانی ادامه می یابد که فرد به طور ناراحت کننده یا حتی دردناکی، سیر شده است. رایج ترین پیشایند پرخوری، عاطفه منفی است. راه اندازهای دیگر عبارتند از عوامل استرس زای میان فردی؛ محدودیت غذایی؛ احساس های منفی در رابطه با وزن بدن، شکل بدن و غذا؛ و بی حوصلگی. پر خوری می تواند عواملی را که موجب این دوره شده اند در کوتاه مدت به حداقل رسانده یا تسکین دهد، اما ارزیابی خود و ملالت اغلب پیامدهای درنگیده هستند.

ویژگی اصلی دیگر پرخوری عصبی استفاده مکرر از رفتارهای جبرانی نامناسب برای پیشگیری از افزایش وزن است که جمعا با عنوان رفتارهای پاکساز یا پاکسازی به آنها اشاره می شود (ملاک ب). در شماری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی از چندین روش برای جبران کردن پرخوری استفاده می کنند. استفراغ رایج ترین رفتار جبرانی نامناسب است. تأثیرات فوری استفراغ، تسکین ناراحتی جسمانی و کاهش ترس از افزایش وزن است. در برخی موارد، استفراغ به خودی خود هدف می شود و افراد پرخوری می کنند تا استفراغ کنند یا بعد از خوردن مقدار کمی غذا استفراغ می کنند. افراد مبتلا پرخوری عصبی برای استفراغ کردن از روش های مختلف استفاده می کنند از جمله اینکه از انگشتان یا ابزارهایی برای تحریک کردن بازتاب عق زدن استفاده می کنند. افراد عموما در استفراغ کردن ماهر می شوند و سرانجام می توانند به اراده خود استفراغ کنند. به ندرت افراد از شربت یا ایپکا برای استفراغ کردن استفاده می کنند. رفتارهای پاکسازی دیگر سوء مصرف ملین ها و مدرات را شامل می شوند.

در موارد نادر، از چند روش جبرانی دیگر نیز ممکن است استفاده شود. افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است بعد از دوره های پرخوری، تنقیه ها را سوء مصرف کنند، اما این به ندرت تنها روش جبرانی مورد استفاده است. افراد مبتلا به این اختلال ممکن است برای اجتناب از افزایش وزن، هورمون تیروئید مصرف کنند. افراد مبتلا به دیابت و پرخوری عصبی ممکن است مصرف انسولین را حذف کرده یا کاهش دهند تا از این راه سوخت و ساز غذای مصرف شده را هنگام پرخوریه ا کاهش دهند. افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است به مدت یک یا چند روز روزه بگیرند یا بیش از حد ورزش کنند تا از افزایش وزن جلوگیری کنند. ورزش در صورتی بیش از حد محسوب می شود که به طور قابل ملاحضه در فعالیت های مهم اختلال ایجاد کند، در مواقع نامناسب یا موقعیت های نامناسب صورت گیرد، یا فرد با وجود آسیب یا عوارض جسمانی دیگر، به ورزش کردن ادامه دهد.

افراد مبتلا به پرخوری عصبی در ارزیابی خود بر شکل یا وزن بدن بیش از حد تاكيد می کنند و این عوامل معمولا در تعیین عزت نفس فوق العاده مهم هستند (ملاک د). افراد مبتلا به این اختلال از نظر ترس از افزایش وزن، میل به کاهش دادن وزن و سطح نارضایتی از بدنشان، خیلی شبیه افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی هستند.

با این حال، در صورتی که این اختلال فقط هنگام دوره های بی اشتهایی عصبی روی دهد، تشخیص پرخوری عصبی نباید داده شود (ملاک ه).

شیوع اختلال پرخوری عصبی

شیوع ۱۲ ماهه پرخوری عصبی در زنان جوان 1 تا 1/۵ درصد است. شیوع نقطه ای در بزرگسالان جوان بالاتر است، زیرا این اختلال در نوجوانی و اوایل بزرگسالی به اوج می رسد. در مورد شیوع نقطه ای پرخوری عصبی در مردان اطلاعات کمی در دست است، اما پرخوری عصبی در مردان خیلی کمتر از زنان شایع است، به طوری که نسبت زن به مرد تقریبا 10:1 است.

پرخوری عصبی معمولا در نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. شروع قبل از بلوغ یا بعد از ۴۰ سالگی نادر است. پرخوری اغلب هنگام دوره رژیم گرفتن برای کاهش وزن یا بعد از آن شروع می شود. تجربه کردن رویدادهای زندگی استرس زای متعدد نیز می تواند شروع پرخوری عصبی را تسریع کند. رفتار خوردن آشفته حداقل به مدت چند سال در درصد بالایی از نمونه های بالینی ادامه می یابد. این می تواند مزمن یا متناوب باشد، به طوری که دوره های بهبودی جایگزین دوره های مکرر پرخوری می شوند. با این حال به نظر می رسد که در پیگیری بلند مدت، نشانه های خیلی از افراد با درمان یا بدون آن کاهش می یابند، هرچند بدیهی است که درمان بر نتایج تأثیر می گذارد. دوره های بهبود طولانی تر از یک سال با نتیجه بلند مدت بهتر، ارتباط دارد. خطر مرگ و میر بسیار بالا (تمام علت ها و خودکشی) در مورد افراد مبتلا به پرخوری عصبی گزارش شده است. میزان مرگ و میر ناویژه برای پرخوری عصبی تقریبا ۲ درصد در هر دهه است.

تغییر تشخیصی از پرخوری عصبی اولیه به بی اشتهایی عصبی در اقلیت موارد روی می دهد (10 تا 15 درصد). افرادی که دستخوش تغییر به بی اشتهایی عصبی می شوند، عموما به پرخوری عصبی برخواهند گشت یا وقوع متعدد تغییر بین این اختلالات دارند. زیر مجموعه ای از افراد مبتلا عصبی به پرخوری ادامه می دهند، اما دیگر به رفتارهای جبرانی نامناسب نمی پردازند و بنابراین، نشانه های آنها ملاک های اختلال پرخوری یا اختلال خوردن مشخص دیگر را برآورده می کنند. تشخیص باید بر جلوه بالینی کنونی استوار باشد (یعنی ۳ ماه گذشته).

 ژنتیکی و فیزیولوژیکی

معلوم شده است که درونی کردن آرمان بدن لاغر، خطر ایجاد نگرانی ها در مورد وزن را افزایش می دهد، که این به نوبه خود خطر ایجاد پرخوری عصبی را بیشتر می کند. افرادی که در کودکی مورد بهره کشی جنسی یا جسمی قرار گرفته اند بیشتر در معرض خطر مبتلا شدن به پرخوری عصبی قرار دارند.

تعدیل کننده های روند

معلوم شده است که درونی کردن آرمان بدن لاغر، خطر ایجاد نگرانی ها در مورد وزن را افزایش می دهد، که این به نوبه خود خطر ایجاد پرخوری عصبی را بیشتر می کند. افرادی که در کودکی مورد بهره کشی جنسی یا جسمی قرار گرفته اند بیشتر در معرض خطر مبتلا شدن به پرخوری عصبی قرار دارند.

موضوعات تشخیصی مرتبط با فرهنگ

 گزارش شده است که پرخوری عصبی تقریبا با فراوانی مشابه در اغلب کشورهای صنعتی، از جمله ایالات متحده، کانادا، چند کشور اروپایی، استرالیا، ژاین، نیوزیلند و آفریقای جنوبی روی می دهد. در تحقیقات بالینی پرخوری عصبی در ایالات متحده، افرادی که این اختلال را نشان می دهند عمدتا سفید پوست بودند. با این حال، این اختلال در گروه های قومی دیگر نیز روی می دهد و شیوع آن با شیوع برآورد شده که در نمونه های سفید پوست مشاهده شده، برابر است.

موضوعات تشخیصی مرتبط با جنسیت

 گزارش شده است که پرخوری عصبی تقریبا با فراوانی مشابه در اغلب کشورهای صنعتی، از جمله ایالات متحده، کانادا، چند کشور اروپایی، استرالیا، ژاین، نیوزیلند و آفریقای جنوبی روی می دهد. در تحقیقات بالینی پرخوری عصبی در ایالات متحده، افرادی که این اختلال را نشان می دهند عمدتا سفید پوست بودند. با این حال، این اختلال در گروه های قومی دیگر نیز روی می دهد و شیوع آن با شیوع برآورد شده که در نمونه های سفید پوست مشاهده شده، برابر است.

شاخص های تشخیصی

در حال حاضر آزمون تشخیصی خاصی برای پرخوری عصبی وجود ندارد. با این حال، چند نابهنجاری آزمایشگاهی به عنوان نتیجه پاکسازی روی می دهد و ممکن است قطعیت تشخیص را افزایش دهد. ينها عبارتند از نابهنجاری های مایع و الكتروليت، مانند کمبود پتاسیم خون (که می تواند موجب بی نظمی قلب شود)، کاهش کلرورهای خون، و هیپوناترمی ۳. فقدان اسید معده از طریق استفراغ می تواند آلکالوز سوخت و سازی تولید کند (بی کربنات سرم بالا) و اسهال یا آب زدایی مکرر از طریق سوء مصرف ملین و مدرات می تواند موجب اسیدوز سوخت و سازی شود. برخی افراد مبتلا به پرخوری عصبی سطح نسبتا بالای آمیلاز سرم نشان می دهند که احتمالا بیانگر افزایش ایزوآنزیم بزاق ست.

معاینه بدنی معمولا هیچ یافته جسمانی را در اختیار نمی گذارد. با این حال، وارسی دهان ممکن است از دست دادن قابل ملاحظه و دایمی مینای دندان را مخصوصا در سطوح دندان های جلویی در اثر استفراغ مکرر، آشکار سازد. ممکن است این دندانها لب پر شده باشند و دندانه دندانه و «بیدزده» به نظر برسند. امکان دارد که فراوانی بیشتر کرم خوردگی دندان نیز وجود داشته باشد. در برخی افراد، غدد بزافی، مخصوصأ غدد بناگوشی، به طور چشمگیری بزرگ می شوند. افرادی که بازتاب عق زدن را با دست تحریک می کنند، ممکن است دچار زخم ها یا پینه هایی در سطح پشتی دست شوند که علت آن تماس مکرر با دندانهاست. بیماری های عضلانی قلبی و استخوان بندی جدی در افرادی که از شربت یا ایپکا برای استفراغ کردن استفاده می کنند، گزارش شده است.

خطر خودکشی

خطر خودکشی در پرخوری عصبی بالاست. ارزیابی جامع افراد مبتلا به این اختلال باید ارزیابی اندیشه پردازی و رفتارهای مرتبط با خودکشی و همین طور عوامل خطر دیگر برای خودکشی، از جمله سابقه اقدامات خودکشی را در بر داشته باشد.

پیامدهای کارکردی پرخوری عصبی

افراد مبتلا به پرخوری عصبی ممکن است دامنه ای از محدودیت های کارکردی را در ارتباط با این اختلال آشکار سازند. اقلیت افراد از اختلال نقش شدید خبر می دهند، به طوری که زمینه زندگی اجتماعی به احتمال زیاد تحت تأثیر نامطلوب پرخوری عصبی قرار می گیرد.

 بی اشتهایی عصبی، نوع پرخوری / پاکسازی

افرادی که رفتار پرخوری آنها فقط هنگام دوره های بی اشتهایی عصبی روی می دهد مورد تشخیص بی اشتهایی عصبی، نوع پرخوری / پاکسازی قرار می گیرند و نباید تشخیص اضافی پرخوری عصبی در مورد آنها داده شود. برای افرادی که تشخیص اولیه بی اشتهایی عصبی داشته اند و پرخوری و پاکسازی می کنند، ولی جلوه بالینی آنها دیگر ملاک های کامل بی اشتهایی عصبی، نوع پرخوری / پاکسازی را برآورده نمی کند (مثلا وقتی وزن عادی باشد)، تشخیص پرخوری عصبی فقط در صورتی باید داده شود که تمام ملاک های پرخوری عصبی حداقل به مدت ۳ ماه برآورده شده باشند.

اختلال پرخوری

برخی افراد پرخوری می کنند، ولی به رفتارهای جبرانی نامناسب نمی پردازند. در این موارد، تشخیص اختلال پرخوری باید در نظر گرفته شود.

نشانگان كلين - لوین

در برخی از اختلالات عصبی یا بیماری های جسمانی دیگر، مانند نشانگان کلین - لوین رفتار خوردن آشفته وجود دارد، اما ویژگی های روان شناختی مخصوص پرخوری عصبی، مانند نگرانی مفرط درباره شکل و وزن بدن وجود ندارد.

اختلال افسردگی اساسی، همراه با ویژگی های نامتعارف

پرخوری در اختلال افسردگی اساسی، همراه با ویژگی های نامتعارف رایج است، اما افراد مبتلا به این اختلال به رفتارهای جبرانی نامناسب نمی پردازند و در مورد شکل و وزن بدن که مخصوص پرخوری عصبی است نگرانی بش از حد نشان نمی دهند. اگر ملاک ها برای هر دو اختلال برآورده شده باشند، هر دو تشخیص باید داده شوند.

اختلال شخصیت مرزی

رفتار پرخوری در ملاک رفتار تکانشی که بخشی از تعریف اختلال شخصیت مرزی است منظور شده است. اگر ملاکها برای هر دو اختلال شخصیت مرزی و پرخوری عصبی برآورده شده باشند، هر دو تشخیص باید داده شوند.

همزمانی اختلالات

در افراد مبتلا به پرخوری عصبی، همزمانی با اختلالات روانی رایج است، به طوری که اغلب آنها حداقل دچار یک اختلال روانی دیگر و شماری از آنها دچار چندین اختلال همزمان می شوند. همزمانی اختلالات به هیچ زیر مجموعه خاص محدود نمی شود، بلکه در دامنه وسیعی از اختلالات روانی روی دهد. در افراد مبتلا به پرخوری عصبی، فراوانی زیاد نشانه های افسردگی (مثل عزت نفس پایین) و اختلالات دوقطبی و افسردگی (مخصوصا اختلالات افسردگی) وجود دارد. در شماری از افراد، اختلال خلقی همزمان با ایجاد پرخوری عصبی یا به دنبال آن شروع می شود و افراد اغلب اختلالات خلقی خود را به پرخوری عصبی نسبت می دهند. با این حال، در برخی افراد، اختلال خلقی آشکارا قبل از ایجاد پرخوری عصبی واقع می شود.

امکان دارد که افزایش فراوانی نشانه های اضطراب (مثل ترس از موقعیت های اجتماعی) یا اختلالات اضطرابی نیز وجود داشته باشد. این اختلالات خلقی و اضطرابی غالبا پس از درمان مؤثر پرخوری عصبی بهبود می یابند. شیوع مصرف مواد در طول عمر، مخصوصا مصرف الکل و مواد محرک در افراد مبتلا به پرخوری عصبی حداقل ۳۰ درصد است. مصرف مواد محرک اغلب به عنوان اقدامی برای کنترل کردن اشتها و وزن شروع می شود. درصد قابل ملاحظه ای از افراد مبتلا به پرخوری عصبی، از ویژگی های شخصیتی نیز برخوردارند که ملاک های یک یا چند اختلال شخصیت، عمدتا اختلال شخصیت مرزی را برآورده می کنند.