اختلالات سازگاری DSM-5

اختلالات سازگاری یا انطباقی یک اختلال رواشناسی است که با استرس زیادی همراه است و ما در این قسمت سعی در شرح کامل این بیماری بر اساس DSM-5 داریم. شما می توانید در باکس زیر فهرست مطالب را مشاهده نمایید.

ملاک های تشخیصی اختلالات سازگاری

ایجاد نشانه های هیجانی یا رفتاری در پاسخ به عامل (عوامل) استرس زا که ظرف 3 ماه از شروع عامل (عوامل) استرس زا روی می دهند.

این نشانه ها یا رفتارها از لحاظ بالینی اهمیت دارند، که به وسیله یک یا هر دو مورد زیر ثابت می شود:

ناراحتی محسوسی که با در نظر گرفتن موقعیت بیرونی و عوامل فرهنگی که ممکن است بر شدت نشانه و جلوه آن تأثیر داشته باشند، با شدت عامل استرس زا بی تناسب است.

اختلال قابل ملاحظه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر عملکرد.

اختلال مرتبط با استرس، ملاک های اختلال روانی دیگر را برآورده نمی کند و صرفا تشدید اختلال روانی از پیش موجود نیست.

 نشانه ها بیانگر داغدیدگی عادی نیستند.

بعد از اینکه عامل استرس زا و پیامدهای آن خاتمه یافته باشند، نشانه ها به مدت بیش از 6 ماه دیگر ادامه نمی یابند.

ویژگی اصلی اختلالات سازگاری، وجود نشانه های هیجانی یا رفتاری در پاسخ به عامل استرس زای قابل شناسایی است (ملاک الف). این عامل استرس زا ممکن است رویدادی تکی باشد (مثل خاتمه یافتن یک رابطه رمانتیک)، یا امکان دارد عوامل استرس زای متعددی وجود داشته باشند (مثل مشکلات کسب و کار چشمگیر و مشکلات زناشویی). عوامل استرس زا ممکن است عودکننده (مثلا با بحران های کسب و کار فصلی، روابط جنسی که ارضاکننده نیست) یا مداوم باشند (مثل بیماری دردناک مداوم همراه با ناتوانی فزاینده، زندگی کردن در محله جرم خیز). عوامل استرس زا ممکن است بر یک فرد، بر کل خانواده، یا گروه بزرگتر یا جامعه تأثیر بگذارد (مثل بلایای طبیعی). برخی عوامل استرس زا ممکن است رویدادهای رشدی خاص را همراه داشته باشند (مثل رفتن به مدرسه، ترک کردن خانه پدری، برگشت دوباره به خانه پدری، ازدواج کردن، والد شدن، ناکامی در رسیدن به اهداف شغلی، بازنشستگی).

اختلالات سازگاری را می توان بعد از مرگ فردی عزیز تشخیص داد و این در صورتی است که شدت، کیفیت یا تداوم واکنش های اندوه با در نظر گرفتن هنجارهای فرهنگی، مذهبی یا متناسب با سن، از آنچه به طور معمول انتظار می رود، بیشتر باشد. مجموعه اختصاصی تر نشانه های مرتبط با داغدیدگی، اختلال داغدیدگی پیچیده مداوم نامیده شده است. اختلالات سازگاری با افزایش خطر اقدامات خودکشی و خودکشی به انجام رسیده، ارتباط دارند.

شیوع اختلالات سازگاری

اختلالات سازگاری شایع هستند، هرچند که شیوع آنها بسته به جمعیت مورد مطالعه و روش های ارزیابی به کار رفته، خیلی تفاوت دارد، درصد افراد در درمان بهداشت روانی سرپایی که تشخیص اصلی اختلال سازگاری داشته اند تقریبا از 5 تا 20 درصد است. در محیط مشاوره روان پزشکی بیمارستان، این اغلب شایع ترین تشخیص است و اغلب به 50 درصد می رسد.

بنا بر تعریف، اختلال در اختلالات سازگاری ظرف 3 ماه از شروع عامل استرس زا آغاز می شود و بیشتر از 6 ماه بعد از اینکه عامل استرس زا و پیامدهای آن متوقف شده اند، ادامه نمی یابد. اگر عامل استرس زا رویداد حادی باشد (مثل اخراج شدن از کار)، شروع این اختلال معمولا فوری است (یعنی ظرف چند روز) و مدت آن نسبتا کوتاه است (یعنی، بیشتر از چند ماه نیست). اگر عامل استرس زا و پیامدهای آن ادامه یابند، اختلال سازگاری نیز ممکن است ادامه یابد و نوع مداوم شود.

 موضوعات تشخیصی مرتبط با فرهنگ

هنگام قضاوت کردن بالینی در این باره که آیا پاسخ فرد به عامل استرس زا ناسازگارانه است یا آیا ناراحتی مرتبط، از آنچه انتظار می رود فراتر است، موقعیت فرهنگی فرد باید به حساب آورده شود. ماهیت، معنی و تجربه عامل استرس زا و ارزیابی پاسخ به عامل استرس زا ممکن است در بین فرهنگ ها تفاوت داشته باشد.

پیامدهای کارکردی اختلالات سازگاری

ناراحتی یا اختلال ذهنی در عملکرد مرتبط با اختلالات سازگاری غالبا به صورت کاهش عملکرد در محل کار یا مدرسه و تغییرات موقتی در روابط اجتماعی آشکار می شود. در افرادی که بیماری جسمانی عمومی دارند (مثل کاهش پیروی از رژیم دارویی توصیه شده؛ افزایش طول مدت اقامت در بیمارستان) اختلال سازگاری ممکن است روند بیماری را پیچیده کند.

  اختلال افسردگی اساسی

اگر فردی نشانه هایی داشته باشد که ملاک های اختلال افسردگی را در پاسخ به عامل استرس زا برآورده می کنند، در این صورت تشخیص اختلال سازگاری قابلیت کاربرد ندارد. نیمرخ نشانه اختلال افسردگی اساسی آن را از اختلالات سازگاری متمایز می کند.

اختلال استرس پس از آسیب و اختلال استرس حاد

 در اختلالات سازگاری، عامل استرس زا به جای شدت و نوعی که ملاک الف اختلال استرس حاد و اختلال استرس پس از آسيب (PTSD ایجاب می کند، می تواند هرگونه شدتی داشته باشد. هنگام متمایز کردن اختلالات سازگاری از این دو تشخیص پس از آسیب، زمان بندی و نیمرخ نشانه باید در نظر گرفته شوند. اختلالات سازگاری را می توان بلافاصله بعد از مواجهه با رویداد آسیب زا تشخیص داد و تا 6 ماه ادامه می یابند، در حالی که اختلال استرس حاد می تواند فقط بین 3 روز تا 1 ماه از زمان مواجهه با عامل استرس زا روی دهد و PTSD را تا زمانی که حداقل 1 ماه از وقوع عامل استرس زای آسیب زا سپری شده باشد، نمی توان تشخیص داد. نیمرخ نشانه لازم PTSD و اختلال استرس حاد آنها را از اختلالات سازگاری متمایز می کند. در رابطه با نیمرخ های نشانه، اختلال سازگاری می تواند پس از رویدادی آسیب زا تشخيص داده شود، اما فقط در صورتی که فرد نشانه های اختلال استرس حاد یا PTSD را آشکار سازد که آستانه تشخیصی برای هر یک از این دو اختلال را برآورده نکنند یا از آن فراتر نرفته باشند. اختلال سازگاری همچنین باید در افرادی تشخيص داده شود که با رویدادی آسیب زا مواجه نشده اند، اما به گونه دیگری نیمرخ نشانه کامل اختلال استرس حاد یا PTSD را نشان می دهند.

اختلالات شخصیت

در رابطه با اختلالات شخصیت، برخی از ویژگی های شخصیت ممکن است با آسیب پذیری نسبت به ناراحتی موقعیتی که ممکن است شبیه اختلال سازگاری باشد، ارتباط داشته باشند. سابقه طول عمر عملکرد شخصیت به تعبیر رفتارهای پریشان کمک خواهد کرد و این به متمایز کردن اختلال شخصیت بادوام از اختلال سازگاری کمک می کند. علاوه بر برخی اختلالات شخصیت که موجب آسیب پذیری در برابر استرس می شوند، عوامل استرس زا همچنین می توانند نشانه های اختلال شخصیت را تشدید کنند. در صورت وجود اختلال شخصیت، اگر ملاک های نشانه برای اختلال سازگاری برآورده شده باشند و اختلال مرتبط با استرس از آنچه ممکن است ناشی از نشانه های اختلال شخصیت ناسازگارانه باشد بیشتر باشد (یعنی، ملاک C برآورده شده باشد)، در این صورت باید تشخیص اختلال سازگاری داده شود.

عوامل روانشناختی که بر بیماری های جسمانی دیگر تأثیر می گذارند

در عوامل روان شناختی که بر بیماری های جسمانی دیگر تأثیر می گذارند، موجودیت های روان شناختی خاص (مثل نشانه ها، رفتارها و عوامل روان شناختی دیگر) بیماری جسمانی را تشدید می کنند. این عوامل روان شناختی می توانند تسریع شوند، تشدید شوند یا فرد را در معرض خطر بیماری جسمانی قرار دهند یا می توانند بیماری موجود را بدتر کنند. در مقابل، اختلال سازگاری، واکنشی به عامل استرس زاست (مثل مبتلا بودن به بیماری جسمانی).

واکنش های استرس هنجاری

وقتی اتفاقات بدی روی می دهند، اکثر افراد ناراحت می شوند. این اختلال سازگاری نیست. این تشخیص فقط زمانی باید داده شود که میزان ناراحتی (مثل تغييرات در خلق، اضطراب، یا رفتار) از آنچه معمولا انتظار می رود بیشتر باشد (که در فرهنگ های مختلف تفاوت دارد) یا زمانی که رویداد ناگوار، باعث وقوع اختلال عملکرد شود.

همزمانی اختلالات

اختلالات سازگاری می توانند با اغلب اختلالات روانی و هر بیماری جسمانی همراه باشند. اختلالات سازگاری می توانند علاوه بر اختلال روانی دیگر تشخیص داده شوند، اما فقط در صورتی که دومی، نشانه های خاصی را که در واکنش به عامل استرس زا روی می دهند، توجیه نکند. برای مثال اینکه کار خود را از دست داده ممکن است دچار اختلال سازگاری، همراه با خلق افسرده شود و در عین حال تشخیص اختلال وسواس فکری - عملی داشته باشد. یا ممکن است فردی اختلال افسردگی یا دوقطبی و اختلال سازگاری داشته باشد و این در صورتی است که ملاک ها برای هر دو برآورده باشند. اختلالات سازگاری همراهان رایج بیماری جسمانی هستند و ممکن است پاسخ روان شناختی عمده به اختلال جسمانی باشند.