آیا انسان ها به یکدیگر نیاز دارند؟

از آن جایی که انسان موجودی اجتماعی می باشد بنابراین در بیشتر عرصه های زندگی به یکدیگر نیاز دارند. بنابراین در این مقاله به این موضوع که آیا انسان ها به یکدیگر نیاز دارند؟ می پردازیم. آنچه در ادامه خواهید خواند، بر اساس فهرست مطالب به شرح زیر است:

نمونه عینی از مراجعان

"من واقعا نمی دانم چرا اینجا آمده ام فقط خواستم بگم تنها دوست من همین گربه است و هیچ کس دیگه ای رو ندارم و با این گربه شدیداً احساس آرامش می کنم."

نقل و قول بالا را این روزها از خیلی از مراجعانم که به کلینک ام می آیند شنیده ام. نکته ای که باید گوشزد کرد این است که رو آوردن به حیوانات خانگی به شرطی که تمامی ارتباطات اجتماعی فرد قطع شود، یکی از نشانه های بیماری روانی می باشد.

انسان ها ذاتاً موجودات اجتماعی می باشند و زمانی که ارتباطات خود را با اطرافیان قطع می کنند با رضایت درونی این قطع ارتباط را انجام نمی دهند چرا که بخاطر شرایط نامناسب روحی این تصمیم را گرفته اند. همچنین لازم است که گفته شود زمانی هم که فرد ارتباطات خود را کاهش می دهد به سمت انزوا کشیده می شود و خود این منزوی شدن، هم بیماری های روحی و روانی فرد را افزایش می دهد.

به هر حال میزان قطع رابطه با اطرفیان و آشنایان در بین مراجعان متفاوت می باشد. عده ای تنها مونس خود را حیوان خانگی خود می بینند و حتی از بیرون رفتن هم هراس دارند و عده ای دیگر میزان تنهایی بودنشان به این شدت نیست و تنها سطح ارتباطات اجتماعی خود را پایین آورده اند و به یک یا دو دوست خود اکتفاء کرده اند. چیزی که در این جا قابل اذعان می باشد خروج از تمامی تماس های اجتماعی می تواند نشانه ای از انواع بیماری های روانی باشد و میزان آن می تواند از شخص به شخص دیگر متفاوت باشد.

تاثیرات تنهایی

به هر حال به دور از اجتماع بودن و تنها ماندن آنقدر می تواند سخت باشد که گاهاً از آن به عنوان ابزار شکنجه استفاده می کنند. به عنوان مثال در زندان های بریتانیا از سلول انفرادی برای مجازات مجرمین استفاده می کنند گرچه این نوع مجازات امروزه در اکثر سازمان های زندان دنیا وجود دارد.«سلول انفرادی یک چیز بسیار وحشتناک و منحصر به فرد است و روحیه شما را خنثی می کند و مقاومت شما را به مراتب بیشتر از هر نوع رفتار بد اخلاقی تضعیف می کند. محکومیت انفرادی اغلب باعث توهم، تغییرات خلقی و از دست دادن کنترل هیجان می شود.»

در میان کسانی که مدتها در زندان انفرادی زندانی هستند، می توانیم بگویم که نشانه های تنهایی و به دور از اجتماع ماندن پس از آزاد شدن فرد از بین نمی روند. چندین سال پیش فردی را دیدم که مدت ۵ سال در سلول انفرادی بود او آزاد شده بود ولی هر زمانی که آژیر های پلیس را می شنید در آپارتمانش پنهان می شد. وضعیت توصیف شده در بالا مشابه وضعیت روحی اکثر مراجعان به کلینیک می باشند که مدام با چنین مشکلاتی در حال دست و پنجه نرم کردن می باشند.

از سوی دیگر باید گفت که فناوری و تکنولوژی های جدید همچون فیس بوک و…  سبب گردیده است که از سویی از دوستانمان جدا شویم و از سویی دیگر سبب شده است دوستان زیادی پیدا کنیم.

تلویزیون (سینمای خانگی) و رادیو (حداقل به درجه ای) جایگزین سینما و تئاتر می شود. حتی صدای موسیقی باعث شده است که ساعت ها گوشه ای از پارک یا لب ساحل نشسته و بدون گفتن چیزی و حتی بدون این که نیاز به کسی داشته باشیم تنهایی را تحمل کنیم. به هرحال فناوری های نوین از سویی زندگی اجتماعی ما را اجتماعی تر و از سویی دیگر ما را به اوج فردیت خود و تنهایی سوق داده است.

 جمع بندی ای سنج

در هر صورت باید در پایان گفت انسان ها به عنوان موجودات اجتماعی شدیداً به ارتباطات با افراد دیگر نیاز دارند، چرا که این روابط اجتماعی می باشد که آدمی را از تنهایی و افسردگی نجات می دهد. فناوری ها شاید بتوانند به عنوان یک ابزار قابل توجه و شگفت انگیزی محسوب شوند اما باید یادمان باشد که روح ما اجتماعی می باشد، بنابراین حتما صحبت کردن با دیگران را باید سرلوحه برنامه های روزمره ی خود قرار دهیم. هیچ دوره ای مثل امروز انسان ها از هم دیگر فاصله نگرفته اند و هیچ دوره ای هم مثل امروز بیماری افسردگی شیوع پیدا نکرده است.

 آیا به نظر شما انسان موجودی اجتماعی می باشد؟ لطفا دیدگاه و نظرات ارزشمند خودتان را با ما به اشتراک بگذارید.

سوالات متداول