جان بالبی

بالبی و ماری اینسورث چهار سبک دلبستگی را مطرح کردند که از این چهار سبک یک الگوی ایمن و سه الگوی دیگر نا ایمن هستند که در ادامه به شرح مفصل هر کدام خواهیم پرداخت.

سبک دلبستگی ایمن: کودکانی در این طبقه قرار می گیرند، که در هنگام بازگشت مراقب اولیه با او به تعامل می پردازند. هنگام نبود مادر این کودکان بیش از حد شکایت نمی کنند و هنگام برگشت مادر، با رضایت به کار و بازی خود ادامه می دهند. در دلبستگی ایمن، هنگامی که کودک در فضای نا آشنا باشد، حضور مراقب بسیار مهم است و به محض نبود او، نمی تواند غریبه را جایگزین وجود آرامش بخش مراقب خود کند.

در این سبک مراقب اولیه دارای سه ویژگی پذیرندگی، پاسخگو بودن و در دسترس بودن است. این الگو از متداول ترین و بهترین الگو به حساب می آید. این کودکان در بزرگسالی افرادی مهربان، دارای اعتماد به نفس و توانایی محبت کردن دارند.

سبک دلبستگی مقاوم: در این سبک، کودک به مراقب اولیه می چسبد و در محیط نا آشنا نیز از او جدا نمی شود و هنگامی که مراقب اولیه نباشد، پس از برگشت قشقرش راه می اندازند و جنگ و دعوا می کنند. این کودکان از ارتباط گرفتن با دیگران می ترسند. همچنین حاضر نیستند از مراقب خود جدا شوند.

این افراد در بزرگسالی احساس غمگینی دارند و مدام نگران ارتباطشان با دیگری هستند و خود را پوچ می پندارند.

دلبستگی اجتنابی (دلبستگی دوری جو و جدایی طلب): در این سبک به دلیل عدم توجه مراقب اولیه به کودک، کودک از رفتن مراقب هیچ واکنشی نشان نمی دهد، آشفته نمی شود و اگر هم بی قرار شود، یک غریبه می تواند او را آرام کند. این کودکان هنگام بازگشت مراقب اولیه از نزدیک شدن به او اجتناب می ورزند.

این افراد در بزرگسالی افرادی پرخاشگر و خجالتی می شوند و قادر به برقراری ارتباط با دیگران نیستند.

دلبستگی ناایمن دوسوگرا یا  آشفته -سردرگم: این سبک به دلیل برخورد نامتعادل مراقبین اولیه با کودک ایجاد می شود. این کودکان پر از تضاد و آشفتگی هستند زیرا یک رفتار مشخص با مراقب خود ندارند. گاهی احساس دوست داشتن و گاهی احساس نفرت دارند. یک بار کودک به مراقب می چسبد و بار دیگر اصلا به سمت او نمی رود. این سبک بدترین سبک دلبستگی است.

این افراد در بزرگسالی دچار مشکل ارتباطی و عدم توانایی در سازگاری می شوند. این سبک آسیب های زیادی در آینده به کودکان می زند.