جان بالبی

بالبی در سال 1949، به دلیل کارهای قبلی خود در زمینه کودکان بزهکار و بی عاطفه، و اثرات مراقبت در بیمارستان، آماده به نوشتن گزارش سازمان بهداشت جهانی در مورد بهداشت روان کودکان بی خانمان در اروپا پس از جنگ شد. نتیجه این امر مراقبت از مادران و مراقبت های بهداشت روان بود که در سال 1951 بود. بالبی شواهد تجربی محدودی را که در آن زمان در سراسر اروپا و ایالات متحده وجود داشت، جمع آوری کرد. نتیجه گیری اصلی آن این است که "نوزاد و کودک نوپا باید یک رابطه گرم، صمیمی و مداوم با مادر خود (یا مادر جایگزین دائمی) داشته باشد که در آن هر دو بتوانند رضایت و لذت را پیدا کنند" و عدم وجود آن، یک اثر ذهنی قابل توجه و غیر قابل برگشت بوجود می آورد.

بیانیه WHO در سال 1951 در ایجاد تغییرات گسترده در شیوه ها و شیوع مراقبت های نهادی از نوزادان و کودکان و تغییر شیوه های مربوط به بازدید از نوزادان و کودکان خردسال در بیمارستان توسط والدین بسیارتأثیرگذار بود. مبانی نظری از بسیاری جهات بحث برانگیز بود. او از نظریه های روانکاوی که زندگی درونی نوزادان را ناشی از خیال به جای وقایع واقعی زندگی می داند، جدا شد. برخی از منتقدان با ضرورت عملکرد طبیعی عشق مادرانه (یا معادل آن) یا اینکه ایجاد یک رابطه مداوم با کودک قسمت مهمی از فرزندپروری است، کاملاً مخالفند. عده ای دیگر سوال کردند که شواهد چقدر فرضیه وی را تأیید می کند. انتقاد شده است که حریم خصوصی (بدون شکل دلبستگی اولیه) و محرومیت (از دست دادن شکل دلبستگی اولیه) اشتباه گرفته شده است.

این پژوهش همچنین برای اهداف سیاسی مورد استفاده قرار گرفت تا ادعا شود كه جدا شدن از مادر برای دلسرد كردن زنان از كار و ترك فرزندانشان در مهد كودك به ضرر دولت های علاقه مند به استخدام پرسنل نظامی می باشد. در سال 1962، WHO "محرومیت از مراقبت های مادرانه: ارزیابی مجدد اثرات آن" را منتشر كرد كه ماری اینسورث، یكی از همكاران نزدیك جان بالبی، با رضایت وی برای ارائه تحقیقات و تحولات فعلی و رفع سو تفاهم ها، به آن كمك كرد. به گفته راتر، اهمیت نوشته های اولیه بالبی درباره "محرومیت مادرانه" این بود که تجربیات کودکان در روابط بین فردی برای رشد روانشناختی آنها حیاتی است.