ایوان پاولوف یک روانشناس معروف در حوزه فیزیولوژی می باشد که البته علت شهرت او به دلیل زیر است:
نظریه شرطی سازی کلاسیک
در این بخش به بررسی نظریه شرطی سازی کلاسیک پاولوف خواهیم پرداخت. با ما همراه شوید.
شرطی سازی کلاسیک به یک روش یادگیری اشاره دارد که در آن یک محرک بیولوژیکی قوی (به عنوان مثال غذا) با یک محرک قبلا خنثی (به عنوان مثال زنگ) ترکیب می شود. همچنین به فرآیند یادگیری حاصل از این جفت شدن اشاره دارد، که از طریق آن محرک خنثی به دنبال پاسخ (به عنوان مثال ترشح بزاق) است که معمولاً مشابه آنچه توسط محرک قوی استخراج می شود، است. شرطی سازی کلاسیک برای اولین بار توسط ایوان پاولوف، که آزمایشاتی را با سگ ها انجام داد و یافته های خود را در سال 1897 منتشر کرد، به طور مفصل مورد مطالعه قرار گرفت. در طی مطالعه فیزیولوژیست روسی در مورد هضم، پاولوف مشاهده کرد که سگ هایی که به عنوان افراد وی خدمت می کرند، هنگام گوشت دادن، خوشحال می شوند. شرطی سازی کلاسیک یک فرایند اساسی یادگیری است و لایه های عصبی آن اکنون درک شده اند.
گرچه گاهی اوقات تشخیص شرطی سازی کلاسیک از سایر اشکال یادگیری به عنوان مثال یادگیری ابزاری دشوار است، اما تعدادی از مشاهدات آنها را متمایز می کند، به ویژه موارد احتمالی ناشی از یادگیری. شرطی سازی کلاسیک از شرطی سازی عملیاتی (که به آن شرطی سازی ابزاری نیز گفته می شود)، که از طریق آن قدرت یک رفتار ارادی با تقویت یا مجازات دچار تغییر می شود، متمایز است. با این حال، شرطی سازی کلاسیک می تواند از طرق مختلف تأثیر بگذارد. به طور خاص، محرک های شرطی کلاسیک ممکن است برای تقویت پاسخ های عملی عمل کنند.
شرطی سازی کلاسیک با شرطی سازی عملیاتی یا سازمانی متفاوت است:
در شرطی سازی کلاسیک، رفتارها از طریق ارتباط محرک ها همانطور که در بالا توضیح داده شد اصلاح می شوند.
در رفتارهای شرطی سازی عملیاتی با تأثیری که ایجاد می کنند اصلاح می شوند (یعنی پاداش یا مجازات).
همراه با شرطی سازی عملیاتی، شرطی سازی کلاسیک پایه و اساس رفتارگرایی شد، شرطی سازی کلاسیک یک مکتب روانشناسی شد که در اواسط قرن بیستم بسیار رواج داشت و هنوز هم تأثیر مهمی در تمرین روان درمانی و مطالعه رفتار حیوانات دارد. شرطی سازی کلاسیک در موقعیت های دیگر نیز اعمال شده است. به عنوان مثال، ممکن است بر پاسخ بدن به داروهای روانگردان، تنظیم گرسنگی، تحقیق در زمینه یادگیری و حافظه و در برخی پدیده های اجتماعی مانند اثر اجماع کاذب تأثیر بگذارد.
شرطی سازی کلاسیک زمانی اتفاق می افتد که یک محرک شرطی (CS) با یک محرک غیرشرطی (US) جفت شود. معمولاً محرک شرطی یک محرک خنثی است (به عنوان مثال صدای چنگال تنظیم کننده)، محرک بی قید و شرط از نظر زیست شناختی قوی است (به عنوان مثال طعم غذا) و پاسخ بی قید و شرط (UR) به محرک بی قید و شرط یک واکنش آموخته نشده و غیر ارادی است (به عنوان مثال، ترشح بزاق).
پس از تکرار جفت شدن، ارگانیسم هنگامی که محرک شرطی به تنهایی ارائه می شود، یک پاسخ شرطی (CR) به محرک شرطی نشان می دهد. (پاسخ مشروط ممکن است فقط پس از یک جفت شدن اتفاق بیفتد.) بنابراین، برخلاف CR ،UR از طریق تجربه بدست می آید و همچنین ماندگاری آن کمتر از UR است. معمولاً پاسخ شرطی مشابه پاسخ بدون شرط است، اما گاهی اوقات کاملاً متفاوت است. به همین دلیل و دلایل دیگر، بیشتر نظریه پردازان یادگیری پیشنهاد می کنند که محرک شرطی شده برای سیگنال دادن یا پیش بینی محرک بی قید و شرط آمده و به تحلیل نتایج این سیگنال می پردازد.
مشهورترین و کامل ترین کار اولیه در مورد شرطی سازی کلاسیک توسط ایوان پاولوف انجام شده است، اگرچه ادوین تویت مایر یافته های مرتبط را یک سال قبل منتشر کرد. پاولوف در طی تحقیقات خود در مورد فیزیولوژی هضم غذا در سگ ها روشی را ایجاد کرد که به او امکان می داد فرآیندهای هضم حیوانات را برای مدت طولانی بررسی کند. او مایعات گوارشی حیوان را به خارج از بدن هدایت کرد، جایی که می توان آنها را اندازه گرفت. پاولوف خاطر نشان کرد که سگ هایش به جای ترشح بزاق فقط در حضور غذا، در حضور تکنسینی که به طور معمول به آن ها غذا می دهد، نیز بزاق دهان را شروع می کنند. پاولوف ترشح بزاق سگ را "ترشح روانشناختی" نامید. او این مشاهدات غیر رسمی را در یک آزمایش قرار داد.
پاولوف محرکی را ارائه داد (به عنوان مثال صدای مترونوم) و سپس به سگ غذا داد.
پس از چند بار تکرار، سگها در پاسخ به محرک بزاق دهان خود را شروع می کردند.
پاولوف نتیجه گرفت که اگر محرک خاصی در محیط سگ هنگام دریافت غذا به سگ وجود داشته باشد، آن محرک می تواند با غذا ارتباط داشته باشد و به تنهایی باعث ترشح بزاق شود.