ایوان پاولوف یک روانشناس معروف در حوزه فیزیولوژی می باشد که البته علت شهرت او به دلیل زیر است:
نظریه شرطی سازی کلاسیک
در این مقاله قصد داریم تا شما را با روانشناس معروف ایوان پاولوف آشنا کنیم. مازلو به دلیل ارائه ی نظریه شرطی سازی کلاسیک مشهور است. با ما همراه باشید.
ایوان پتروویچ پاولوف؛ (26 سپتامبر 1849- 27 فوریه 1936) یک فیزیولوژیست روسی بود که در درجه اول به دلیل کار در شرطی سازی کلاسیک شناخته می شد. از روزهای کودکی پاولوف کنجکاوی فکری و انرژی غیرمعمولی را نشان داد که از آن به عنوان "غریزه تحقیق" یاد می کرد. پاولف با الهام از ایده های برجسته ترین منتقدان ادبی روسی دهه 1860 و I. M. Sechenov، پدر فیزیولوژی روسیه، حرفه دینی خود را رها کرد و زندگی خود را وقف علم کرد. در سال 1870، وی برای تحصیل در رشته علوم طبیعی در بخش فیزیک و ریاضیات دانشگاه سن پترزبورگ ثبت نام کرد.
پاولوف در سال 1904 برنده جایزه نوبل فیزیولوژی پزشکی شد و اولین برنده نوبل روسیه واقع شد. مشخص شده است که اصول شرطی سازی کلاسیک پاولوف در انواع روش های درمانی رفتاری و در محیط های تجربی و بالینی مانند کلاس های آموزشی و حتی کاهش حساسیت های هراسی با حساسیت زدایی سیستماتیک وجود دارد.
ایوان پاولوف، بزرگترین فرزند از یازده فرزند، در ریازان، امپراتوری روسیه متولد شد. پدر او، پیتر دیمیتریویچ پاولوف (1823–1899)، یک کشیش ارتدوکس روسی بود. مادر او، واروارا ایوانوونا اوسپنسکایا (1826–1890)، یک خانه دار فداکار بود. پاولوف از کودکی با کمال میل در انجام کارهای خانه مانند ظرف شویی و مراقبت از خواهر و برادرش شرکت می کرد. او عاشق باغبانی، دوچرخه سواری، قایقرانی، شنا و بازی بود. او تعطیلات تابستانی خود را به این فعالیت ها اختصاص داد.
پاولوف اگرچه در هفت سالگی قادر به خواندن بود، هنگام سقوط از دیواره بلند به روی سنگ فرش سنگ به شدت آسیب دید. در نتیجه جراحات وارده، وی تحصیلات رسمی خود را تا 11 سالگی آغاز نکرد.
پاولوف قبل از ورود به حوزه علمیه محلی در مدرسه کلیسای ریازان تحصیل می کرد. در سال 1870، وی بدون فارغ التحصیلی از حوزه علمیه خارج شد و در دانشگاه سن پترزبورگ حضور یافت. در آنجا در رشته فیزیک و ریاضی ثبت نام کرد و دوره های علوم طبیعی را گذراند. در سال چهارم، اولین پروژه تحقیقاتی وی در مورد فیزیولوژی اعصاب پانکراس جایزه معتبر دانشگاهی را برای او به ارمغان آورد. در سال 1875، پاولوف دوره خود را با سابقه برجسته به پایان رساند و درجه کاندیدای علوم طبیعی را دریافت کرد. علاقه شدید وی به فیزیولوژی او را تحریک می کرد، تصمیم گرفت که تحصیلات خود را ادامه دهد و به آکادمی جراحی پزشکی امپریال راه یابد. پاولف در آکادمی، دستیار معلم سابق خود، الیاس فون سیون شد. وی هنگامی که مربی دیگری جایگزین دی سیون شد، بخش را ترک کرد.
پس از مدتی، پاولوف به عنوان دستیار آزمایشگاه کنستانتین نیکولاویچ اوستیموویچ در بخش فیزیولوژی موسسه دامپزشکی به دست آمد. به مدت دو سال، پاولوف در مورد سیستم گردش خون برای رساله پزشکی خود تحقیق کرد. در سال 1878، پروفسور S. P. Botkin، پزشک مشهور روسی، فیزیولوژیست جوان مستعد را به عنوان رئیس کلینیک دعوت کرد تا در آزمایشگاه فیزیولوژی کار کند. در سال 1879، پاولوف به دلیل کارهای تحقیقاتی خود از آکادمی نظامی پزشکی با دریافت نشان مدال طلا فارغ التحصیل شد. پس از یک آزمون رقابتی، پاولوف موفق به دریافت بورس تحصیلی در آکادمی برای کارهای تحصیلات تکمیلی شد. این کمک هزینه تحصیلی و موقعیت وی به عنوان مدیر آزمایشگاه فیزیولوژیک در کلینیک بوتکین، پاولوف را قادر به ادامه کار تحقیقاتی خود کرد. در سال 1883، او پایان نامه دکتر خود را با موضوع اعصاب از مرکز قلب ارائه داد و ایده سیستم عصبی و اصول اساسی در مورد عملکرد سیستم عصبی را مطرح کرد. علاوه بر این، همکاری وی با کلینیک بوتکین شواهدی از یک الگوی اساسی در تنظیم رفلکس ها در فعالیت اندام های گردش خون را ایجاد کرد.
بیشتر بدانیم
در یک بررسی روانشناسی عمومی در سال 2002، پاولوف در رتبه بیست و چهارم روانشناس محبوب قرن بیستم قرار گرفت.
پاولوف پس از اتمام دوره دکترا به آلمان رفت و در آنجا در لایپزیک نزد کارل لودویگ و ایمر کلی در آزمایشگاه های هایدنهاین در برسلاو تحصیل کرد. او از سال 1884 تا 1886 در آنجا ماند. هایدنهاین در حال مطالعه روی هضم سگها با استفاده از قسمت خارجی معده بود. با این حال، پاولوف با غلبه بر مشکل حفظ ذخیره عصب خارجی، این تکنیک را کامل کرد. بخش بیرونی به کیسه هایدنهاین یا پاولوف معروف شد.
در سال 1886، پاولوف برای یافتن موقعیت جدید به روسیه بازگشت. درخواست وی برای کرسی فیزیولوژی در دانشگاه سن پترزبورگ رد شد. سرانجام برای سمت داروسازی در دانشگاه تومسک در سیبری و دانشگاه ورشو در لهستان به پاولوف پیشنهاد شد. وی هیچ یک از پستها را بر عهده نگرفت. در سال 1890، وی به عنوان استاد داروسازی در آکادمی پزشکی نظامی منصوب شد و به مدت پنج سال این سمت را به عهده گرفت. در سال 1891، پاولوف برای سازماندهی و هدایت گروه فیزیولوژی به موسسه پزشکی تجربی در سن پترزبورگ دعوت شد.
طی مدت 45 سال، با نظارت وی، موسسه به یکی از مهمترین مراکز تحقیقات فیزیولوژیک در جهان تبدیل شد. پاولوف در حالی که کرسی فیزیولوژی را در آکادمی نظامی پزشکی در سال 1895 به عهده گرفت، بخش فیزیولوژی را در انستیتو هدایت کرد. پاولوف به مدت سه دهه به طور مداوم ریاست گروه فیزیولوژی آکادمی را بر عهده داشت. از سال 1901، پاولوف بیش از چهار سال پیاپی نامزد دریافت جایزه نوبل در فیزیولوژی یا پزشکی شد. وی تا سال 1904 برنده این جایزه نشد زیرا نامزدهای قبلی وی مختص هیچ کشفی نبوده بلکه براساس یافته های مختلف آزمایشگاهی بوده است. هنگامی که پاولوف جایزه نوبل را دریافت کرد، مشخص شد که وی این کار را "به رسمیت شناختن کار خود در مورد فیزیولوژی هضم، که از طریق آن دانش در مورد جنبه های حیاتی این موضوع تغییر داده و بزرگتر شده است" انجام داده است.
در موسسه پزشکی تجربی بود که پاولوف آزمایشات کلاسیک خود را بر روی غدد هضم را در موسسه پزشکی تجربی بود انجام داد. به این ترتیب او سرانجام برنده جایزه نوبل شد که در بالا ذکر شد. پاولوف با فشار دادن یک غده بزاقی به خارج برای جمع آوری، اندازه گیری و تجزیه و تحلیل بزاق و پاسخ آن به غذا در شرایط مختلف، عملکرد معده سگ ها را مورد مطالعه قرار داد. وی متوجه شد که سگها قبل از رساندن غذا به دهانشان تمایل به ترشح بزاق دارند و به تحقیق خود به عنوان "ترشح روانشناختی" ادامه داد.
ایوان پاولوف در اول ماه مه 1881 با سرافیما واسیلیوانا کارچوسکایا ازدواج کرد، او هنگامی که برای تحصیل در انستیتوی آموزشی به سن پترزبورگ رفت، در سال 1878 یا 1879 او را ملاقات کرد. سرافیما، به طور خلاصه سارا نامیده می شود و متولد سال 1855 بود. در سال های بعد، او از بیماری رنج می برد و در 1947 درگذشت.
9 سال اول ازدواج آنها با مشکلات مالی همراه بود. اولین بارداری سارا با سقط جنین به پایان رسید. هنگامی که او دوباره باردار شد، زوجین اقدامات احتیاطی را انجام دادند و با خیال راحت اولین فرزند خود را به دنیا آوردند، پسری که او را میرچیک نامیدند اما او در کودکی دار فانی را وداع گفت و سارا به دنبال مرگ ناگهانی میرچیک به شدت افسرده شد.
ایوان و سارا سرانجام چهار فرزند دیگر داشتند: ولادیمیر، ویکتور، وسولود و ورا. پسر کوچک آنها، وسولود، در سال 1935، فقط یک سال قبل از پدرش، در اثر سرطان لوزالمعده درگذشت. پاولوف نیز در سن 86 سالگی بر اثر ذات الریه درگذشت. برای وی یک مراسم خاکسپاری بزرگ برگزار شد و مطالعات و آزمایشگاه او برای احترام به عنوان موزه حفظ شد. قبر وی در منطقه Literatorskie mostki در قبرستان Volkovo در سن پترزبورگ است.