جروم برونر

هنگامی که برونر در هاروارد بود، او مجموعه ای از آثار خود در مورد ارزیابی خود از سیستم های آموزشی فعلی و راه های بهبود آموزش را منتشر کرد. وی در سال 1961 کتاب فرآیند آموزش را منتشر کرد. برونر همچنین در زمان ریاست جمهوری جان اف کندی و لیندون جانسون به عنوان عضوی از هیئت آموزشی کمیته مشاوره علمی رئیس جمهور فعالیت داشت.

برونر با اشاره به دیدگاه کلی خود مبنی بر اینکه آموزش نباید صرفاً بر به خاطر سپردن واقعیت ها متمرکز شود، در «فرآیند آموزش» نوشت: "فرآیند آموزش که "دانستن چگونگی جمع آوری چیزی ارزش هزار واقعیت در مورد آن را دارد." از سال 1964 تا 1996 برونر تلاش کرد تا یک برنامه درسی کامل برای سیستم آموزشی ایجاد کند که بتواند نیازهای دانشجویان را در سه زمینه اصلی که او آن را "مرد" نامید: (یک دوره مطالعه)، برآورده کند.

برونر می خواست یک محیط آموزشی ایجاد کند که بر آنچه منحصر به فرد انسان است و به چگونگی دستیابی انسان به این روش و چگونگی رشد بیشتر انسان متمرکز شود. در سال 1966، برونر کتاب دیگری به موضوع تعلیم و تربیت و مربوط به آموزش و سپس در سال 1973 کتاب دیگری به نام "ارتباط آموزش" منتشر کرد. سرانجام در سال 1996، برونر سه دهه پس از شروع تحقیقات آموزشی، وضعیت اقدامات آموزشی را در فرهنگ آموزش دوباره ارزیابی کرد. همچنین برونر به دلیل کمک به تأسیس برنامه مراقبت از کودکان در اوایل شروع کار، اعتبار یافت. برونر از بازدید خود در سال 1995 در پیش دبستانی های Reggio Emilia بسیار تحت تأثیر قرار گرفت و برای بهبود سیستم های آموزشی در سطح بین المللی با آنها رابطه همکاری برقرار کرد. رابطه با وزارت آموزش و پرورش ایتالیا که به طور رسمی ارزش این تجربه ابتکاری را تشخیص داد، به همان اندازه مهم بود.

توسعه زبان

در سال 1972، برونر به عنوان استاد روانشناسی تجربی واتس در دانشگاه آکسفورد منصوب شد، جایی که وی تا سال 1980 در آنجا بود. برونر روایت بومی گرایانه از فراگیری زبان را که توسط نوآم چامسکی پیشنهاد شده بود، رد کرد و گزینه ای دیگر را در قالب یک نظریه تعامل گرایی یا سوسیالیستی توسعه زبان ارائه داد. این رویکرد بر شخصیت اجتماعی و زبان بین فردی تأکید داشت و از نظر فیلسوفانی مانند لودویگ ویتگنشتاین، جان ال آستین و جان سرل بهره گرفت. به دنبال سخنان لو ویگوتسکی، نظریه پرداز توسعه اجتماعی- فرهنگی روسی، برونر پیشنهاد کرد برونر پیشنهاد کرد که تعامل اجتماعی نقشی اساسی در رشد شناخت به طور کلی و زبان به طور خاص بازی می کند. وی خاطرنشان کرد: کودکان به منظور برقراری ارتباط و یادگیری همزمان کد زبان، زبان را یاد می گیرند. زبان معنی دار در چارچوب تعامل معنی دار والدین و کودک، یادگیری "داربست" یا پشتیبانی از سیستم پشتیبانی زبان آموزی کودک (LASS) حاصل می شود.

در آکسفورد، برونر با گروه بزرگی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی و فوق دکترا کار کرد تا بفهمد چگونه کودکان خردسال کد زبان را ترک می کنند، از جمله آلیسون گارتون، آلیسون گوپنیک، ماگدا کالمار (کالمار مگدا)، آلن لسلی و اندرو ملتزف، آنات نینیو، روی نخود، سوزان شوگرمن، مایکل اسکایف، ماریان سیگمن، کتی سیلوا و بسیاری دیگر. تأكید فراوان بر استفاده از روش انقلابی آن زمان یعنی مشاهدات فیلمبرداری شده در منزل بود، كه برونر راه موج جدیدی از محققان را برای خارج شدن از آزمایشگاه و پذیرفتن پیچیدگی های وقایع طبیعی زندگی كودك نشان می داد. این اثر در مقالات مختلف ژورنالی منتشر شد و در سال 1983 برونر چکیده ای از آن را در کتاب گفتگوی کودک: یادگیری استفاده از زبان را منتشر کرد.

در طی این دهه تحقیق، برونر، پیشگام رویكرد تعامل گرایانه در رشد زبان و بررسی موضوعاتی مانند دستیابی به هدف ارتباطی و توسعه بیان زبانی آنها، زمینه تعاملی استفاده از زبان در اوایل كودكی و نقش حمایت والدین و رفتار داربست در دستیابی به اشکال زبانی بود. این کار بر اساس مفروضات یک نظریه اجتماعی ساخت گرایانه معنا استوار است که بر اساس آن مشارکت معنادار در زندگی اجتماعی یک گروه و همچنین استفاده معنادار از زبان شامل یک فرآیند بین فردی، بین ذهنی و مشارکتی برای ایجاد یک معنای مشترک است. روشن شدن این روند مورد توجه دوره بعدی کار برونر قرار گرفت.