معنی حافظه معنایی
semantic memory (səˈman(t)ik ˈmem(ə)rē)
حافظه معنایی به دانش کلی درباره جهان اطلاق می شود که مردم در طول زندگی خود انباشته اند. این دانش رایج (حقایق، ایده ها، معانی و مفاهیم) در تجربه نهفته است.
انجمن روانشناسی آمریکا(APA)
حافظه برای دانش و مفاهیم واقعی واقعی، نوعی که اطلاعات را معنادار می‌کند و در نهایت افراد را قادر می‌سازد تا در فرآیندهای شناختی پیچیده مانند تشخیص اشیا و استفاده از زبان شرکت کنند. اختلالات حافظه معنایی را می توان پس از آسیب های مغزی و همچنین در برخی بیماری های عصبی به ویژه زوال عقل مشاهده کرد. به عنوان مثال، افراد مبتلا به بیماری آلزایمر معمولاً به دلیل بدتر شدن نقص حافظه، طبقه بندی و نامگذاری اشیا (مثلاً سیب را سیب نامیدن) دشوار می کنند. بسیاری از نظریه پردازان، حافظه معنایی را یکی از دو شکل حافظه بیانی و دیگری حافظه اپیزودیک می دانند. [تعریف شده توسط اندل تولوینگ در سال 1972].
فرهنگ جامع روانپزشکی(CDP)
برخی از نظریه پردازان مطالعه حافظه معنایی را معادل مطالعه حافظه دراز مدت می دانند چرا که یادهای دراز مدت و نسبتا دائمی خاطراتی هستند که بر اساس معنایشان رمزگردانی و انبار شده اند.
ویکی پدیا انگلیسی (wikipedia)
حافظه معنایی به دانش کلی درباره جهان اطلاق می شود که مردم در طول زندگی خود انباشته اند. این دانش رایج (حقایق، ایده ها، معانی و مفاهیم) در تجربه نهفته است و وابسته به فرهنگ است. حافظه معنایی با حافظه اپیزودیک که حافظه ما از تجربیات و رویدادهای خاصی است که در طول زندگی ما رخ می دهد و هر زمانی می توانیم از آن بازآفرینی کنیم، متفاوت است.
