تست تشخیص اوتیسم منتشر شد

تست تشخیص اوتیسم منتشر شد

اختلال شخصیت دوری جو در DSM-5

اختلال شخصیت دوری جو، نوعی اختلال شخصیت است که فرد به دلیل خجالت یا اضطراب از قضاوت دیگران، نمی تواند به راحتی صحبت کند یا در جمع قرار بگیرد.

اختلال شخصیت دوری جو، نوعی اختلال شخصیت است که فرد به دلیل خجالت یا اضطراب از قضاوت دیگران، نمی تواند به راحتی صحبت کند یا در جمع قرار بگیرد. در این مقاله، به طور کامل این اختلال را مطابق با راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ویراست پنجم DSM-5 شرح خواهیم داد.

مقدمه

فرد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو، ترس زیادی از طرد شدن توسط دیگران دارد و سعی در دور شدن از جمع های اجتماعی دارد. این افراد بسیاری از موقعیت های شغلی را بخاطر ترس هایشان از دست می دهند. آنها به صورت مداوم احساس خجالت، شرمساری و بی کفایتی دارند و خود را پایین تر از دیگران می بینند. این افراد با دیگران صمیمیت زیادی ندارند و به دلیل اضطراب و ترس هایشان نمی توانند از زندگی لذت کافی را ببرند. همچنین این افراد بسیار خجالتی هستند.

ملاک های تشخیصی اختلال شخصیت دوری جو

الگوی فراگیر مهار اجتماعی، احساس عدم کفایت و حساسیت بیش از حد به بازخورد منفی که از ابتدای بزرگسالی شروع می شود و در شرایط مختلف وجود دارد، به صورتی که با چهار یا تعداد بیشتری از موارد زیر آشکار می شود:

از فعالیت های شغلی که شامل ارتباط بین فردی قابل توجهی است اجتناب می کند چرا که از انتقاد، عدم تأیید، یا طرد می ترسد.

مایل نیست با مردم درگیر شود مگر اینکه مطمئن باشد، مورد پسند واقع می شود.

در روابط صمیمی، خویشتنداری را از ترس مورد تمسخر قرار گرفتن و شرمندگی نشان می دهد.

نگران انتقاد یا طرد شدن در موقعیت های اجتماعی است.

به دلیل احساس عدم کفایت در موقعیت های جدید بین فردی مهار می شود.

خود را از نظر اجتماعی نالایق، شخصی ناپسند یا پایین تر از دیگران می بیند.

به طور غیرمعمول تمایلی به ریسک شخصی یا انجام فعالیت های جدید ندارد زیرا می ترسد مورد شرمساری واقع شود.

ویژگی های تشخیصی اختلال شخصیت دوری جو

ویژگی اساسی اختلال شخصیت دوری جو، الگوی فراگیر مهار اجتماعی، احساس عدم کفایت، و حساسیت بیش از حد به بازخورد منفی است که در ابتدای بزرگسالی شروع و در شرایط مختلفی وجود دارد.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو به خاطر ترس از انتقاد، عدم تأیید، یا طرد از فعالیت های شغلی که ارتباط بین فردی قابل ملاحظه ای در بر دارند، دوری می کنند (ملاک الف). پیشنهادات ارتقای شغلی ممکن است کاهش یابند، چرا که از نظر آنان مسئولیت های تازه امکان دارد به انتقاد از جانب همکاران منجر شود.

این افراد، از برقرار کردن روابط دوستی تازه تا وقتی مطمئن نباشند که دوست داشتنی خواهند بود و بدون انتقاد پذیرفته خواهند شد، دوری می کنند (ملاک ب). از نظر آنها دیگران عیب جو و طردکننده تصور می شوند، مگر اینکه آنها آزمون های دقیقی را که خلاف آن را ثابت کند گذرانده باشند.

افراد مبتلا به این اختلال در فعالیت های گروهی شرکت نخواهند کرد، مگر اینکه پیشنهادات مکرر و حمایتی و سخاوتمندانه ای ارائه شود. صمیمیت بین فردی برای این افراد اغلب دشوار است، اما اگر آنان اطمینان از وجود پذیرش بی چون و چرا پیدا کنند، قادرند روابط صمیمانه برقرار کنند. آنها امکان دارد با خویشتنداری عمل کنند، صحبت کردن در مورد خودشان برایشان دشوار است، و به خاطر ترس از اینکه در معرض تمسخر، یا شرمندگی واقع شوند، از بروز احساسات صمیمانه خود جلوگیری می کنند (ملاک ج)

به دلیل اینکه افراد مبتلا به این اختلال مدام در فکر انتقاد شدن یا طرد شدن در موقعیت های اجتماعی هستند، ممکن است آستانه قابل توجه پایینی برای تشخیص چنین واکنش هایی داشته باشند (ملاک د). اگر کسی حتی کمی طردکننده یا منتقد باشد، ممکن است این افراد به شدت آزرده شوند. آنها ساکت، خجالتی، آرام و «نادیدنی» هستند، زیرا می ترسند هر گونه اشارت و توجهی طرد کننده یا تحقیرآمیز باشد. آنان فکر می کنند صرف نظر از آنچه بگویند، دیگران آن را «اشتباه» در نظر خواهند گرفت، و به همین دلیل ممکن است اصلا چیزی نگویند. آنها به نشانه های کوچکی که نشان دهنده تمسخر یا استهزا است، واکنش تند نشان می دهند.

آنها علی رغم اشتیاق به حضور فعال در زندگی اجتماعی، به دلیل اینکه خیال می کنند رفاهشان در دست دیگری قرار می گیرد، می ترسند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی در موقعیت های جدید بین فردی، مهارانه رفتار می کنند، زیرا احساس بی کفایتی میکنند و اعتماد به نفس پایینی دارند (ملاک ه).

تردیدها درباره جذابیت شخصی و شایستگی های اجتماعی در موقعیت هایی خیلی بروز می کند که شامل تعامل با غریبه ها باشد این افراد بر این باورند که از نظر اجتماعی ناتوان هستند، از نظر شخصی جذاب نیستند یا نسبت به دیگران فرومایه هستند (ملاک و).

آنها به طور غیرمعمول تمایلی به پذیرش خطرهای شخصی یا انجام فعالیت های جدید ندارند زیرا از نظر آنان ممکن است نزد دیگران شرم آور باشند (ملاک ز). آنها مستعد این هستند که مخاطرات احتمالی یا موقعیت های معمولی را اغراق آمیز کنند، و سبک زندگی خویشتندار آنان ممکن است حاکی از نیاز آنها به اطمینان و امنیت باشد. فردی که به این اختلال مبتلا است، ممکن است مصاحبه شغلی را از ترس از خجالت کشیدن به دلیل بر تن نداشتن لباس مناسب، لغو کند. نشانه های جسمانی جانبی سایر مشکلات ممکن است دلیل اجتناب از فعالیت بیشتر باشد.

ویژگی های مرتبط با تشخیص اختلال شخصیت دوری جو

افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو غالبا با حالت هشیاری حرکات و حالات کسانی را که با آنها در تماس هستند ارزیابی می کنند. رفتار پرتنش و بیمناک آنها می تواند تمسخر و استهزا دیگران را برانگیزد که به نوبه خود، عدم عزت نفس و خود ناباوری آنها را تأیید میکند. این افراد از اینکه ممکن است در مقابل انتقاد با سرخ شدن یا گریه کردن واکنش نشان دهند، بسیار مضطرب هستند. دیگران آن ها را به صورت «خجالتی»، «کمرو»، «منزوی» و «تنها» توصیف می کنند. مشکلات اصلی مرتبط با این اختلال، در عملکرد اجتماعی و شغلی روی می دهند. عزت نفس پایین و حساسیت زیاد به طرد با ارتباطات بین فردی محدود مرتبط هستند. این افراد ممکن است نسبتا منزوی شوند و معمولا شبكه حمایت اجتماعی بزرگی ندارند که بتواند به آنها کمک کند بحران ها را پشت سر بگذارند. آنها خواهان پذیرش و محبت هستند و ممکن است در مورد داشتن روابط ایده آل با دیگران خیالپردازی کنند. این رفتارهای اجتنابی می توانند بر عملکرد شغلی نیز تاثیر منفی بگذارد، زیرا این افراد سعی می کنند از انواع موقعیت های اجتماعی که ممکن است برای تعیین ضروريات شغلی یا پیشرفت مهم باشند، جلوگیری کنند.

سایر اختلالات که معمولا همراه با اختلال شخصیت اجتنابی تشخیص داده می شوند عبارتند از: اختلالات افسردگی، دوقطبی و اضطرابی، مخصوصا اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی). اختلال شخصیت دوری جو اغلب همراه با یک اختلال شخصیت وابسته تشخیص داده می شود، چون افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو به افراد معدودی که با آنها دوست هستند، وابسته و دلبسته می شوند. اختلال شخصیت دوری جو همچنین همراه با اختلال شخصیت مرزی و اختلالات شخصیت گروه الف نیز تشخیص داده می شود (یعنی، اختلالات شخصیت پارانوئید، اسکیزوئید، یا اسکیزوتایپی).

شیوع اختلال شخصیت دوری جو

داده های به دست آمده از زمینه یابی 2001-2002 همه گیر شناسی ملی در مورد الكل و اختلالات مرتبط، از شیوع تقريبا 4/2 درصد اختلال شخصیت دوری جو حکایت دارند.

شکل گیری و روند اختلال شخصیت دوری جو

رفتار دوری جو غالبا از نوزادی یا کودکی همراه با انزوا، کمرویی و ترس از غریبه ها و موقعیت های جدید شروع می شود. اگرچه کمرویی در دوران کودکی پیش درآمد رایج اختلال شخصیت دوری جوست، اما در اکثر با افزایش سن، به تدریج از بین می روند. در مقابل، افرادی که بعدها دچار اختلال شخصیت دوری جو می شوند ممکن است در طول نوجوانی و اوایل بزرگسالی زمانی که روابط اجتماعی با افراد جدید خیلی مهم می شود، به طور فزاینده ای خجالتی و دوری جو شوند. شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه اختلال شخصیت دوری جو در بزرگسالان به میزان کمتری دیده می شود یا با افزایش سن بهبود می یابد.

توجه

از این تشخیص در کودکان و نوجوانانی که کمرویی و رفتار دوری جوی آنها ممکن است از لحاظ رشدی مناسب باشند، باید با احتیاط زیاد استفاده شود.

موضوعات تشخیصی مرتبط با فرهنگ

امکان دارد در درجه ای که گروه های مختلف قومی و فرهنگی کمرویی و اجتناب را مناسب می دانند تفاوت وجود داشته باشد. علاوه بر این، رفتار اجتنابی ممکن است نتیجه مشکلات فرهنگ پذیری بعد از مهاجرت باشد.

موضوعات تشخیصی مرتبط با جنسیت

به نظر می رسد که اختلال شخصیت دوری جو در مردان و زنان، به طور برابر شایع است.

تشخیص افتراقی اختلال شخصیت دوری جو

اختلال اضطرابی

به نظر می رسد که همپوشانی زیادی بین اختلال شخصیت دوری جو و اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی) وجود داشته باشد، به طوری که ممکن است آنها برداشت های دیگری از بیماری های یکسان یا مشابه باشند. اجتناب همچنین مشخصه اصلی اختلال شخصیت دوری جو و آگورافوبیا است، که اغلب به طور همزمان اتفاق می افتند.

اختلالات شخصیت و صفات شخصیت دیگر

سایر اختلالات شخصیتی را می توان با اختلالات شخصیتی قابل پیشگیری اشتباه گرفت زیرا دارای خصوصیات مشترک هستند با این حال، اگر فردی دارای ویژگی های شخصیتی است که دارای معیارهای یک یا چند اختلال شخصیت علاوه بر اختلال شخصیت اجتنابی، همگی قابل تشخیص هستند.

اختلال شخصیت دوری جو و اختلال شخصیت وابسته هر دو با احساسات عدم کفایت، حساسیت بیش از حد به انتقاد، و نیاز به اطمینان آفرینی مشخص می شوند. گرچه تمرکز اصلی نگرانی در اختلال شخصیت دوری جو، اجتناب از طرد و تحقیر است، در اختلال شخصیت وابسته، این تمرکز بر مراقبت شدن است. با این حال، اختلال شخصیت دوری جو و اختلال شخصیت وابسته به احتمال زیاد با هم روی می دهند.

اختلال شخصیت اسکیزوئید و اختلال شخصیت اسکیزوتایپی نیز مانند اختلال شخصیت دوری جو با انزوای اجتماعی مشخص می شوند. با این وجود، افراد مبتلا به اختلال شخصیت دوری جو می خواهند با دیگران رابطه برقرار کنند و تنهایی خود را عمیقا احساس می کنند، در صورتی که که افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید یا اسکیزوتایپی ممکن است از انزوای اجتماعی خود راضی باشند یا حتی آن را ترجیح دهند.

هر دو اختلال شخصیت پارانوئید و اختلال شخصیت دوری جو با عدم تمایل در اعتماد کردن به دیگران مشخص می شوند. اگرچه، در اختلال شخصیت دوری جو این بی میلی بیشتر به دلیل ترس از شرمنده شدن یا آشکار شدن بی کفایتی تا ترس از نیت بدخواهانه دیگران است. بسیاری از افراد ویژگی های شخصیتی اجتنابی از خود نشان می دهند. فقط وقتی این ویژگی ها انعطاف ناپذیر، ناسازگاری و مداوم باشد و منجر به اختلالات عملکردی قابل توجه یا ناراحتی ذهنی شود، یک اختلال شخصیت قابل پیشگیری است.

تغییر شخصیت ناشی از بیماری جسمانی دیگر

اختلال شخصیت دوری جو باید از تغییر شخصیت ناشی از بیماری جسمانی دیگر متمایز شود که در آن، ویژگی هایی که آشکار می شوند، به دلیل تأثیرات بیماری جسمانی دیگر بر دستگاه عصبی مرکزی است.

اختلالات مصرف مواد

اختلال شخصیت دوری جو را نیز باید از علائمی که ممکن است با مصرف طولانی مدت مواد ایجاد شود، متمایز کرد.

اصطلاحات مهم این مقاله

جهت نمایش بیشتر اصطلاحات کلیک نمایید